Μπαρούτι σκάει στα καλοκαιρινά όνειρα. Δεν την αντέχεις την πόλη. Δε σε βαστάει η πόλη. Ολα προστάζουν ταξίδι στο σώμα του καλοκαιριού. Τοπία, φλύαρα ή σιωπηλά, που λικνίζουν τον ερχομό, που προφέρουν αλλιώς την πραγματικότητα, που δεν καταβροχθίζουν απλώς γεγονότα, εικόνες, αρώματα, κι ανθρώπους, που μας συμφιλιώνουν ξανά με τον εαυτό μας και με τον κόσμο.
«Να γυρίζεις τη γης, να βλέπεις και να μη χορταίνεις καινούργια χώματα και θάλασσες κι ανθρώπους κι ιδέες και να τα βλέπεις όλα σαν να είναι η πρώτη φορά, να τα βλέπεις όλα σαν να είναι η τελευταία φορά, με μακρόσυρτη ματιά, κι έπειτα να σφαλνάς τα βλέφαρα και να νοιώθεις τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα σου ήσυχα, τρικυμιστά, όπως θέλουν, ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρισάρα του ο καιρός, να κατασταλάξει το ξαθέρι απ' όλες τις χαρές και τις πίκρες σου. Τούτη η αλχημεία της καρδιάς είναι, θαρρώ, μια μεγάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή.
Γιατί έτσι μπορείς όχι μονάχα να γνωρίσεις τον εαυτό σου, παρά, πολύ σπουδαιότερο: να ξεπεράσεις το ζουρλοπερήφανο, το εγώ σου, βυθίζοντας το, αρμονίζοντάς του μέσα αγωνιζόμενο και περιπλανώμενο στράτεμα του ανθρώπου.
Εκαμα μερικά ταξίδια, πνευματικές πειρατείες, ξεσπάσματα της καρδιάς που πονούσε, απληστία του ματιού που λαχτάριζε και βιάζουνταν, προτού να σβήσει, να δει όσο μπορεί περισσότερο νερό και χώμα.
Θα πασκίσω, συντρίβοντας τη στέρεη κρούστα του λογικού που κατασκεπάζει την ψυχή μου, να θυμηθώ. Κάθε ταξίδι μου σημάδευε -πότε αιτία, πότε αποτέλεσμα- μιαν εσωτερική μου, γιομάτη πλάνταγμα και μεσολογγίτικη έξοδο, κρίση», έγραφε ο ταξιδευτής Νίκος Καζαντζάκης.
Και με τούτα τα στέρεα λόγια συνταξιδιώτες, κινούμε, με μικρές ή μεγάλες προσδοκίες, για αυτό που φαντάζει ανταμοιβή ενός στυφού χειμώνα, αλλά είναι περισσότερο δικαίωμα. Ψηλά στο δέντρο των άσπρων ταξιδιών η παλινόρθωση των αισθήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου