Frida Kahlo

Δεν ήταν αγία, δεν ήταν σταρ, δεν ήταν λαμπερή, δεν έγινε μάνα.
Δεν ήταν πρόδρομος, δεν ήταν πρωτοπόρος.
Ήταν μια γυναίκα που πονούσε.
Αλλά από ότι φάνηκε αγαπούσε πολύ.
Η Φρίντα.

Βρέθηκε σε ένα λεωφορείο γυρνώντας από το σχολείο, μια ζεστή μέρα του Σεπτέμβρη το 1925 στην πόλη του Μεξικού .
Ήταν μέσα, όταν έγινε σύγκρουση με ένα τρόλεϊ και τα μεταλλικά κομμάτια του οχήματος την «διακόρευσαν»
Της διέλυσαν την σπονδυλική στήλη, τα πλευρά, τα (άνισά της) πόδια, την μήτρα της. Την ώρα που εκστασιασμένη κοιτούσε στη χούφτα της, την χρυσόσκονη που της είχε δώσει ένας ζωγράφος.
Χαμογελώντας στην μαμά της, της εξήγησε ότι έτσι χάθηκε και η παρθενιά της .

Έτσι η Φρίντα έμενε στο κρεβάτι. Με γύψο σε όλο σχεδόν το κορμί, με κολάρο. Και με πόνο. Πονούσε...



Στην διάρκεια της σύντομης ζωής της έκανε συνολικά 35 εγχειρήσεις. Στο ενδιάμεσο, ήταν μια αγωνιστικότατη πολιτικοποιημένη επαναστάτρια, σύζυγος του μεγαλύτερου ίσως μεξικάνου ζωγράφου της εποχής του, του Diego Rivera, ικανή μαγείρισσα, ερωμένη γοητευτικών γυναικών και δυναμικών αντρών και εξώφυλλο της Vogue.
Mετά ερχόταν πάλι ο πόνος.
Και η Φρίντα ζωγράφιζε τον εαυτό της, ρεπορτάζ και έπος μαζί ,του πόνου που κυρίευε κορμί και μυαλό .
Πολλές φορές και την ψυχή της.
Στα πάμπολλα πορτραίτα του εαυτού της που έχει ζωγραφίσει, η Φρίντα ταξιδεύει μέσα στον πόνο και περιγράφει την ζωή της. Τα περισσότερα είναι μικρά σε μέγεθος, γιατί ζωγράφιζε στο κρεβάτι. Το πάθος της για τη ζωγραφική γεννήθηκε άλλωστε εκεί, όταν έπρεπε να γεμίσει της ατέλειωτες ώρες της ακινησίας.
Όλα τα πορτραίτα της έχουν χιούμορ. Δεν υπάρχει τίποτα που να σε υποψιάζει καν για στιγμή ύψιστης αυτοθυσίας. Κανένας ηρωισμός.
Η Φρίντα παίρνει την παραδοσιακή εικονογραφία της χώρας της, τις εορτασίες και έθιμα /σύμβολα για την γιορτή των νεκρών, και με την μεστή, αυτοδίδακτη τεχνική της δημιουργεί ειλικρινά, καμιά φορά παιχνιδιάρικα, άλλες φορές λίγο γκροτέτσκα, πολλές φορές βαθιά και αγωνιώδη, πορτραίτα της ζωής της.
Δεν φοβάται να επιλέξει την εικόνα για τον εαυτό της.

Φοράει τις παραδοσιακές χρωματιστές φούστες του Μεξικού (κρύβει έτσι και την ασυμμετρία των ποδιών της ), αζτέκικα κοσμήματα, κορδέλες και πλεξίδες στα μαλλιά. Σχεδιάζει σαν καρικατούρα τον εαυτό της.
Και όλα αυτά σε ένα Μεξικό που βρισκόταν σε πολιτική αναταραχή.
Παραπάνω είναι ένας από τους μεγαλύτερούς της πίνακες σε μέγεθος. Τον ζωγράφισε όταν χώρισε για ένα μεγάλο διάστημα με τον Rivera. Aπό την μια είναι η Frida που αγάπησε ο Diego, με τα ρούχα της μεξικάνας με την καρδιά της ζεστή και έτοιμη, χαρισμένη σε αυτόν, η εικόνα του στα χεριά της ,σαν μικρού παιδιού.
Από την άλλη η Frida με δυτικό νυφικό, έχει κόψει με ψαλιδάκι της αρτηρίες της, η καρδιά της, κομμάτια, λερώνει το λευκό. Μια αρτηρία πάνω από τα κεφάλια τους τις ενώνει και τις κρατάει ζωντανές.
Κρατάει όμως η μία το χέρι της άλλης, γιατί έτσι μόνο μπορούν να καταφέρουν να κρύψουν η μία την άλλη.
Αν χρειαστεί...



Έρωτας... που μεστώνει και γίνεται αγάπη. Αυτή η αγάπη που σε κάνει να νοιάζεσαι και να είσαι σε θέση να δώσεις ακόμη και τη ζωή σου για τον άλλον. Ας πετάξουμε τις μάσκες. Ας σταματήσουμε να κρύβουμε τα θέλω μας. Παθιασμένος έρωτας δεν είναι ροζ συννεφάκια και LACTA. Παθιασμένος έρωτας είναι πόνος, είναι πάθος, είναι απογοήτευση, είναι δάκρυα. Παθιασμένος έρωτας είναι να θέλεις να έχεις δικό σου τον άλλον, κι όταν λέω δικό σου σίγουρα δεν εννοώ κτήμα σου, αλλά κοντά σου. Να γίνεσαι καλύτερος μέσα από εκείνον, κι εκείνος καλύτερος μέσα από σένα. Γιατί αυτό κάνει η αγάπη. Σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Κι ας πονάει. Σε κάνει να βλέπεις μέσα από τα μάτια του τον κόσμο.



Να ζητάς, να απαιτείς, να δίνεις και να παίρνεις όμως. Πάντα με το σωστό τρόπο. Μη μένεις μόνος σου μέσα στις ανασφάλειες σου... Ας σταματήσουμε να είμαστε μητέρες Τερέζες. Ας φροντίσουμε και τον εαυτό μας κάποτε.Ας σταματήσουμε να είμαστε κυνικοί, κλειστοί, απότομοι, απόμακροι. Ας βρούμε τον άνθρωπο μας που θα είναι εκεί για μας και θα είμαστε εκεί για κείνον. Χωρίς εγωισμούς, φανφάρες, και παιχνίδια στρατηγικής... Ας γίνουμε Φρίντα και Ντιέγκο... με τα καλά και τα άσχημα... Με συναίσθημα πάνω απ' όλα...


Σ' ευχαριστώ που μου γνώρισες τη Φρίντα...