Τσιγκάκια, πολύχρωμοι γυάλινοι βόλοι, κρυφόκουτο, κλέφτες κι αστυνόμοι, χαλίκια, μπουκάλα, Τιραμόλα, Μικρός Ήρωας, Σεραφίνο, Μικρή Λουλού, Ποπάυ, καραγκιόζης, κουκλοθέατρο, υπαίθριο σινεμά, σκηνικό πρόχειρο... προσφορά του Δήμου, κι εμείς με τα σκαμνάκια μας ανά χείρας στημένοι να παρακολουθούμε Ελληνικό ασπρόμαυρο κινηματογράφο - Μάρθα Βούρτση- Νίκο Ξανθόπουλο και άλλους έλληνες ηθοποιούς, που έγραψαν τη δική τους ιστορία.
Mε τους γονείς μας να κρυφακούνε "Doyche Velle" .
Με μια φέτα ψωμί με μπόλικο λάδι και ζάχαρη
ή τομάτα πελτέ , να πεταγόμαστε έξω να βρούμε τα "φιλαράκια".
Τότε δεν είχαμε Play stations-Ίντερνετ καφέ- Τ.V. κι ειδήσεις μεσ' τη πίκρα.
Δεν είχαμε Βία, Φόβο, Μοναξιά.
Δεν είχαμε χρήματα.
Είχαμε γέλιο κι αγάπη στις καρδιές μας.
Είχαμε χρόνο.
Είχαμε αλάνες.
Κι αυτά τα ελάχιστα τώρα ξέρω καλά πόσο πολλά ήταν τότε
γιατί,
αρκούσαν να χτίζουμε όνειρα
γιατί τότε είμασταν ελεύθεροι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου