Μαντινάδες

Τα μάτια σου είναι θάλασσα
μ' ενα νησί στη μέση
μα είναι βαθιά και δεν μπορεί
βάρκα να' ρθεί να δέσει

Μάτια που εύκολα γελούν
εύκολα πάλι κλαίνε
αυτά μ' αρέσει ν' αγαπώ
γιατί κακό δε θένε

Λιγότερο από μια στιγμή
μάτια να κοιταχτούνε
μπορεί να φύγει μια ζωή
να μη λησμονηθούνε

Ο έρωτας είναι θεριό
κι άμα δε το μερώσεις
μη τύχει και ξεγελαστείς
τη χέρα να του δώσεις

Ήθελα να' μαι θάλασσα
και συ ποτάμι να' σαι
να έρχεσαι στην αγκάλη μου
μωρό μου να κοιμάσαι

Ποτέ μου να μη σε 'βλεπα
πάλι θα σ' αγαπούσα
γιατί μέσα στα όνειρα
συχνά σε συναντούσα