Αντίστροφα ο χρόνος μετρά για την τελετή έναρξης του μεγαλύτερου θεάματος στον πλανήτη κι ο νους γυρίζει τέσσερα χρόνια πίσω. Στο δικό μας Ολυμπιακό καλοκαίρι, που μας έκανε λίγο πιο περήφανους και λίγο πιο χρεωμένους.
Στο δικό μας στοίχημα στην αυτοπειθαρχία, την οργάνωση, τον εθελοντισμό, τη συμμετοχή στη γιορτή.
Στη δική μας Αθήνα, μια πόλη εξωστρεφή, σχεδόν όμορφη, που αναζήτησε νέους ρόλους, που μεταλλάχθηκε σαν μια χρυσαλλίδα σε μια «ποιητική» μητρόπολη ανάμεσα στο παλιό και στο νέο και ύστερα επέστρεψε σε ένα στεγνό παρόν.
Στη δική μας ανατροπή στο «παραπέντε» του σόου, που έκανε τους δυνατούς να μικραίνουν, «το ωραίο, το μεγάλο, το αληθινό» να ξεφτίζει, το ηθικό να υποστέλλεται.
Στη δική μας λιτή, αλλά εντυπωσιακή τελετή έναρξης με «τ' αγάλματα της αγωνίας, τις υγρές σιωπές, άστρα σαν νοήματα που σφεντονίστηκαν», τον ήχο της καρδιάς, τον ήχο της ζωής, τη θαυμάσια πανελλήνια εκστρατεία, που φέραν σιμά τον κόσμο, για να ακούσει «των ερώτων τα θαύματα». Γιατί ο Ερωτας ήταν η κεντρική μορφή της τελετής. Γιατί όλα είναι δημιουργήματα της αγάπης.
Κι εμείς ερωτευτήκαμε τη γιορτή, την αθωότητα του μικρού με την ελληνική σημαία που αρμένιζε χαρωπός, και την παρθενική, θλιμμένη ματιά της δεκάχρονης Φωτεινής Παπαλεωνιδοπούλου. Χαρήκαμε δεκαέξι μετάλλια, μεταλάβαμε λίγο από τη νέα Ελλάδα, οι γαλανόλευκες ξεδιπλώθηκαν, συγχαρήκαμε εαυτούς και αλλήλους για τη χώρα που μεγαλουργεί, κι ύστερα επιστρέψαμε στην άλλη Ελλάδα.
Αυτήν που ξέρει να δημιουργεί ευκαιρίες και να τις χάνει. Αυτήν που άφησε το «17ο μετάλλιο» να ξεθωριάσει, τη μεγάλη ετερόκλητη παρέα των χιλιάδων εθελοντών, να σκορπίσει, αντί να μεγαλώσει και να δημιουργήσει νέες συλλογικότητες.
Αυτήν που δεν εκμεταλλεύτηκε την Ολυμπιακή της κληρονομιά, εν αντιθέσει με τη Βαρκελώνη, για την οποία το 1992 ήταν μόνο η αφορμή. Γλυκόπικρες σκέψεις για την εθνική μας περηφάνια και την εθνική μας μοναξιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου