Όνειρο δεμένο...

Μέσα σε φεγγάρια κίτρινα και πορτοκαλί κρύβομαι
και κάτι μέρες που μοιάζουν με νύχτες με τυλίγουν....
Κι αφήνομαι....αφήνομαι...αφήνομαι
στα μονοπάτια μιας υπόγειας διαδρομής,
κρυφής απ΄ τον κόσμο και τ’ ανθρώπινα.
Κι όλο θυμάμαι....θυμάμαι...θυμάμαι
γιατί διάλεξα να βουτήξω στα άδυτα της μοναξιάς,
κάθε φορά που κοιτάζω μάτια χωρίς χρώμα θυμάμαι...
Ανάσαινε, μου φώναζαν τα κύματα.
Ανάσαινε, αύρα θαλασσινή κι αλμύρα.
Να γεμίζεις τις πληγές ιώδιο να γιατρεύονται,
να κλείνουν, να ξεχνιούνται, να μην πονούν...
Μετά ν’ απλώνεις το χέρι σου να χαϊδεύεις τους αχινούς
κι αυτοί να σε γαργαλάνε με τις άμυνες τους
και εσύ να παραδίνεσαι έτσι απλά χωρίς μάχες...
Να λες τραγούδια να νανουρίζεις τη φουρτούνα
κι απε να στρώνεις ένα σεντόνι αφρό
κι αργά ν’ αποκοιμιέσαι στο γαλάζιο της.
Να ονειρεύεσαι....να ονειρεύεσαι...να ονειρεύεσαι
ταξίδια και προορισμούς και τόπους άφθαστους,
ανθρώπους στοργικούς, γαλήνιους κι ανέγγιχτους,
να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά.
Ύστερα ν’ αγγίζεις τρυφερά
τις ουλές που άφησαν τ’ αστέρια
όταν έπεφταν βροχή το βράδυ στο κορμί σου,
να παρακαλάς τον άνεμο να φυσήξει
να δροσίσει τα σημάδια.
Κι αυτός να φυσάει...να φυσάει....να φυσάει
στο πρόσωπο σου,
πνοή αρχέγονη να απλώνεται στο στήθος,
στην καρδιά, στα κύτταρα σου και να σε παρασέρνει
σε μνήμες και αλήθειες που αγάπησες....
Και να μην κρύβεσαι πια σε φεγγάρια,
ούτε σε ανέμους θεϊκούς...
Μόνο να ανασαίνεις...να ανασαίνεις...να ανασαίνεις...
την αγάπη που ψιθυρίζει το κυμάτισμα της ψυχής
στη νοτισμένη κοιλάδα της καρδιάς σου.

Να ανασαίνεις και ν’ αφήνεσαι...



Της Δήμητρας Νεοφύτου