Απο τώρα;

Κάποτε ένας φίλος μου, μου είπε «ok, βγάλε τώρα τα Χριστούγεννα απ’ την πρίζα...» εννοώντας «σοβαρέψου για να συνεννοηθούμε».

Άνοιξη ήταν, όμως κάθε Χριστούγεννα τον θυμάμαι γι’ αυτήν του την έκκληση. Η πρώτη Χριστουγεννιάτικα στολισμένη βιτρίνα που είδα χθες βράδυ στην πόλη, με ανάγκασε να τον ξαναφέρω στο μυαλό μου έναν μήνα νωρίτερα. Κοντοστάθηκα, βεβαιώθηκα ότι βλέπω καλά και ήταν σαν να τον ακούω το ίδιο καθαρά όσο τότε.

Και ύστερα έφυγα τρέχοντας...

Όχι, ότι έχω κάτι κακό με τις πρόωρα στολισμένες βιτρίνες, ούτε με νοιάζει αν όλη αυτή η κατασκευασμένη χαρά θα έρθει στην ώρα της.

Ποια είναι η ώρα της δηλαδή;

Όμως τα Χριστούγεννα είναι γιορτή του Χειμώνα και θέλουν ζεστασιά που μπορεί εγώ να μην την νιώθω πια και να μην τη αναζητώ κιόλας.

Τα Χριστούγεννα θέλουν να είσαι κάπου μέσα και έξω να χιονίζει, θέλουν να δείχνεις «καλά» για να νιώθουν όμορφα οι άνθρωποί σου, να τσουγκρίζεις το ποτήρι με το κρασί, να βρέχεις τα χείλη σου κι ας λες μέσα σου «διάολε, αφού δεν πίνω πια».

Τα Χριστούγεννα σε υποχρεώνουν σε θυσίες, που δεν γίνεται να μην κάνεις, γιατί δεν είναι ωραίο να χαλάς τις καρδιές των δικών σου. Άλλωστε οι δικοί σου άνθρωποι, η θαλπωρή του σπιτιού σου, το ότι στέκεσαι στα πόδια σου, είναι τα δεδομένα που δεν θα έπρεπε ποτέ να υποτιμήσεις.

Τα Χριστούγεννα -ακόμη κι αυτά που η αγορά σου φέρνει δυο μήνες πριν- ξεσηκώνουν τις δύσκολες σκέψεις, υγραίνουν τα μάτια, κάνουν το λαιμό να κομπιάζει για να μη μπορείς να φωνάξεις αυτό που πραγματικά θέλεις.

Την αγανάκτησή σου, το «δεν αντέχω» σου, το «φεύγω» ή το «ξαναγύρισα», το «σ’ αγάπησα» ή το «σ’ αγαπώ πάντα», το «έλα» ή το «παράτα με», το «πεθαίνω» ή το «πεθαίνω για σένα»...