17/11/09

Εκεί Πολυτεχνείο




















Φέτος δεν θα γράψω. Ούτε θα πω τίποτα. Ούτε παλιά φωτογραφία θα κρεμάσω. Ούτε καινούργιο λάδι θα πάω στο καντηλάκι. Ότι κλάψαμε, κλάψαμε. Ότι στεφανώσαμε, στεφανώσαμε. Ότι θυμηθήκαμε, θυμηθήκαμε. Άλλο δεν έχω.

36 χρόνια πια…

Κι αν ποτέ ξαναπώ κάτι θα το πω σε ολιγάριθμο ακροατήριο. Και πάλι, μόνο αν με ρωτήσουν.

«Γιατί Ψωμί;», «γιατί Παιδεία;», «γιατί Ελευθερία;».

Και πάλι, μόνο αν νιώσουν την έλλειψη. Διαφορετικά δεν έχει νόημα. Θα πει πως έψαξαν και δεν βρήκαν αφορμή. Θα πει πως τελειώσαμε.

Θα πει… Θα πεις… Θα πούμε…

Διαφορετικά...

«Τι να πω; Τι να μην πω; Τι να μιλήσω;» όπως έλεγε η Ηλέκτρα…

Η δική μου κεντρική πύλη κλείνει, φέτος, το 2009.

Να, δεν βλέπετε; Ούτε 150 λέξεις δεν μπορώ να γράψω φέτος…

ΥΓ. Σφύρηξε ο άνεμος...

1 σχόλιο:

Aristodimos είπε...

Καποτε επιτελους θα πρεπει να παψουμε να μένουμε μονο στις "επετείους" και τα πολλά τα λόγια, και να κάνουμε πράξη τα οράματα και τις ελπίδες αυτων των παιδιών.

Την αγάπη μου καλη μου Γλύκα.

Φιλιά
Αρης