Τραβάτε με (στην κάλπη) κι ας κλαίω...

Τελικά γουστάρω. Γουστάρω κλίμα προεκλογικό, φρέσκο πράγμα που σαλεύει, περάστε κόσμε, το αφεντικό τρελάθηκε και τα βγαλε στη φτήνια. Πανικός στις προσφορές, ό,τι πάρετε εκατό.
Θα μου πεις, είναι πράγματα αυτά; Σου πασάρουν λόγια-γυαλιστερές χάντρες, όπως παλιά στους αθώους ιθαγενείς, κι εσύ θαμπώνεσαι; Πού είναι η κρίση σου; Πού είναι η επαφή σου με την πραγματικότητα, ο βαθιά ριζωμένος κυνισμός σου;

Στα κομμάτια να πάει και ο κυνισμός και ο ρεαλισμός. Δεν θέλω ρεαλισμό. Θέλω μαγεία. Ψηφοθηρική μαγεία. Θέλω να βγαίνουν λαγοί από τα καπέλα, περιστέρια από μαντίλια, μάτσα τα λεφτά από τα ταμεία, μιλιούνια οι συμβασιούχοι από τα ψυγεία.
Θέλω τη γυναίκα με τα μούσια, τον άντρα-κροκόδειλο, το άλογο που μιλάει. Η πραγματικότητα με έχει κουράσει... Δεν την αντέχω. Με το πορτοφόλι κουρέλι, τη ζωή μπετό, το δάσος κάρβουνο, το μέλλον δυσοίωνο; Να τη βράσω την παλιόγρια, τη σταφιδιασμένη, τη σκατόψυχη πραγματική πραγματικότητα. Χίλιες φορές η «προεκλογική» αλήθεια. Χίλιες φορές καλύτερα αυτή η τσαχπίνα, φρεσκαδούρα, η χωρίς χαλάρωση και κυτταρίτιδα πραγματικότητα, αριστοτεχνικά περασμένη από προεκλογικό photoshοp.
Οπως οι φωτογραφίες των υποψηφίων: όπου οι άντρες είναι φτυστοί οι εαυτοί τους (αλλά τριάντα χρόνια πριν) και οι γυναίκες δεν είναι γυναίκες, αλλά αβγά ημέρας, προεφηβικά μοντέλα καμπάνιας του Κάλβιν Κλάιν. Το πρωί μαθήτριες, το βράδυ υποψήφιες.
Σημασία έχει να πιστέψω σε κάτι. Σε κάποιον. Μέχρι να φτάσω μέχρι την κάλπη, τσούκου τσούκου ήδη θα έχω ροκανίσει έναν (και κάτι) μήνα απολαυστικής ψευδαίσθησης, νωχελικά αποκομμένη από την (φτου- κακά) πραγματική πραγματικότητα.
Είπαμε, δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία.

Είμαι η Μπλανς Ντιμπουά της κάλπης, η Σκάρλετ Ο Χάρα της Μεσογείων.

Αύριο. Θα σκεφτώ λογικά αύριο. Οταν θα έχει περάσει από τη στάση μου το Λεωφορείον η Ψήφος.