Άγνωστο ρήμα η ζωή

Θέλω η ζωή να τρέχει, να κυλά, να μην σκαλώνει. Θέλω να ανέβουμε σ' ένα πατίνι και να αρχίσουμε να τρέχουμε. Να πέφτουμε, να γεμίζουν τα γονατά μας αίματα, μα μεις πάλι να ανεβαίνουμε και να τρέχουμε. Να τρέχουμε για να προλάβουμε. Να ζήσουμε. Να τρέχουμε και να θαυμάζουμε κι ας έχουμε γόνατα σκισμένα.
Να περνάμε μες απ'τα περβόλια της Μόρφου και να γελάμε, να δείχνουμε ομορφιές.

"Κοίτα εκείνο το πλατάνι!".

Να μας μαστιγώνει το χιόνι, μα μεις να τρέχουμε. Στη κατηφόρα να πιανόμαστε απ' τα χέρια ενστικτωδώς μην γλιστρύσουμε, και στην ανηφόρα να τραγουδάμε για να χωράνε και οι οδύνες κάπου. Δε θέλω να χάνουμε τη πίστη μας. Να πιστεύουμε, όχι να ελπίζουμε, υπάρχει πάντα ένας δρομίσκος που οδηγεί στη θάλασσα. Να τρέχουμε. Με μια ανάσα. Όχι να βιαζόμαστε. Μόνο να τρέχουμε. Το πιο αργό δεν το αντέχω τώρα. Αν περπατάμε θα αρχίσουμε πάλι να σκεφτόμαστε, να κωλλυσιεργούμε, να αδρανοποιούμαστε και τότε με ξενερωτικές εξισώσεις θα μου αποδείξεις πως όχι μόνο θάλασσα δεν υπάρχει, αλλά ούτε καν εμείς.

Θέλω να τρέξουμε. Θέλω να γελάσουμε. Να ξεκαρδιστούμε. Να είμαστε αυθορμήτως άνθρωποι.

Τώρα, εσύ μαρσάρεις χαμογελαστός κάπου σε μια εθνική κι γω σταματώ κάθε λίγο και λιγάκι. Όχι για να ξαποστάσω, αλλά για να κάνω ένα μεγάλο βήμα μπροστά, κι άλλο ένα, κι άλλο ένα, κι άλλο ένα. Τόσα που ίσως κάποια στιγμή βρεθώ κοντά σου.