Πάει κι αυτή η Κυριακή

Πάει κι αυτή η Κυριακή, κι ας καρτερούμε μια άλλη, τραγούδαγε παλιά στις «Εσπερίδες» ο Γιάννης Αργύρης. Ήταν πολύ ωραίες οι Κυριακές εκείνα τα χρόνια...

Και πόσο διαφορετικές από τις άλλες μέρες της εβδομάδας. Όταν ξημέρωνε Κυριακή, οι άντρες ξύπναγαν μαχμουρλίδικα, χουζούρευαν κάνα τέταρτο στο κρεβάτι κι ύστερα ξυρίζονταν με επιμέλεια. Πασάλειβαν τη μούρη τους με αντρική κολόνια «φουζέρ» μην τους περάσουν για τοιούτους, φόραγαν τα καλά τους και γύρω στις δέκα που άνοιγαν τα καφενεία, μετά τη Θεία Λειτουργία δηλαδή, ξεπόρτιζαν. Κράταγαν υπό μάλης την εφημερίδα που έριξε πρωί πρωί ο εφημεριδοπώλης κάτω από την πόρτα του σπιτιού τους και τράβαγαν ν’ ανταμώσουν την παρέα.

Οι συναντήσεις γίνονταν συνήθως στο «Ρολόι» κι άλλοτε ξεστράτιζαν για την «Βόλτα», εκεί που κόσμος πήγαινε κι ερχόταν ακατάπαυστα μετά την εκκλησία. Να πιούνε τον βαρύ γλυκύ τους σε χοντρό φλιτζάνι, να σχολιάσουν την επικαιρότητα, να βλεφαριάσουν καμιά κουνιστή τσαπερδόνα, κι αν τους έπαιρνε η ώρα παράγγελναν καραφάκι κι άρχιζαν τα κεράσματα.

Σπίτι φυσικά μένανε οι γυναίκες και τα γερόντια. Δηλαδή κάτι εβδομηντάρηδες που δεν υπέκυψαν στον πειρασμό να το παίζουν τζόβενα και ν’ αρχινάν τα σούρτα-φέρτα σαλιαρίζοντας με θηλυκά που τους μαδάνε, γιατί ξέρουνε πως στην ηλικία τους έχουν καθήκον να προσφέρουνε υπηρεσίες στην οικογένεια. Να ετοιμάζουν, ας πούμε, το ψητό, που ήτανε η σπεσιαλιτέ τους, ή να πηγαίνουν το ταψί με το φαγητό στον φούρνο, και καλή ψυχή.

Μοσχομύριζαν οι γειτονιές από το Κυριακάτικο φαγητό που σιγοψηνόταν κι η μυρωδιά γλυστρούσε στη γειτονιά κι οι διπλανοί σου ξέρανε με την όσφρηση αν θα φάτε μακαρόνια ροσμπίφ πασπαλισμένα πάνω από τη σάλτσα με τριμμένο παλιό κεφαλοτύρι. Ή μήπως πρόκειται άραγε για αριστοκρατικό κοτόπουλο μιλανέζα; Τακτικότερο ήταν το αρνάκι στο φούρνο με πατάτες, που τις τσιμπολόγαγε ο φούρναρης για να δοκιμάσει αν ψήθηκαν καλά...