Πάει κι αυτή η Κυριακή

Ο χρόνος τρέχει δίπλα μας. Μας προσπερνά με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Στιγμές, άλλες μεγάλες κι άλλες μικρές που χάνονται και δεν ξαναγυρνούν. Κι εκείνο που με φοβίζει πιο πολύ είναι το ότι δε θέλω να χάσω άλλες. Θέλω να ζήσω. Να γελάσω. Να κλάψω. Να θυμώσω. Να ερωτευτώ. Να αγαπήσω. Να χορέψω ένα βράδυ δίπλα σε μια θάλασσα μεγάλη όση κι η επιθυμία που με πνίγει για την ίδια την ζωή.

Eίναι δύσκολο να μπεις στη θέση ενός ανθρώπου που υποφέρει. Να τρυπώσεις μέσα στο πρόβλημα του. Μέσα στον πόνο του, στον φόβο του. Μέσα στο μυαλό του. Στην καρδιά του. Ακόμη κι αν τον αγαπάς πολύ. Ακόμη κι αν κλείσεις τα μάτια για να μην κυλήσει εκείνο το δάκρυ που είναι έτοιμο να στάξει. Ακόμη κι αν ανοίξεις διάπλατα την ψυχή και την καρδιά για να τρυπώσει μέσα σε σένα ότι έρχεται.

Ο γιατρός που κάνει ένα τραγικό λάθος, και στέλνει μια ψυχή ψηλά στα σύννεφα, ποτέ δεν μπαίνει στην θέση του ασθενή του. Δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει χαμός από ένα λάθος. Ούτε στη θέση των αγαπημένων του προσώπων μπορεί να μπει που βιώνουν τον ερχομό της απώλειας. Που ακούνε τα βήματα της να σέρνονται στα κρύα πλακάκια μιας εντατικής.

Όλον αυτόν τον καιρό ακούω γύρω μου ανθρώπους να μου λένε να κάνω κουράγιο, να φανώ δυνατή, να μην κλαίω -δηλώνει αδυναμία-, να είμαι σκληρή. Αυτά έχει η ζωή, καταλήγουν. Όλοι θα φύγουμε κάποια μέρα.

Η μέρα που πέρασε ήταν πολύ βαριά. Γεμάτη από γκρίζα σύννεφα που με σκέπασαν ολόκληρη. Άλλος ένας άνθρωπος προστέθηκε στη λίστα των αιώνων ταξιδιωτών. Άλλος ένας άνθρωπος που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι δίχως να το περιμένει. Δίχως να έχει ετοιμαστεί. Δίχως να προλάβει να πάρει μαζί του ένα πανωφόρι τουλάχιστο για να μην κρυώνει εκεί που θα πάει. Δεν τον είχα συναντήσει ποτέ. Δεν πρόλαβα. Μα γνωρίζω αυτούς που άφησε πίσω του.

Προς μεγάλη απογοήτευση όλων αυτών που νοιάστηκαν τόσο καιρό για την ψυχική μου ηρεμία και δύναμη, και έκλαψα, και δεν φάνηκα δυνατή και λύγισα. Ένιωσα θυμό και πάλι γι αυτόν τον φιλέσπλαχνο Θεό που όλα εν σοφία εποίησε. Τα έβαλα μαζί του, του φώναξα, τον κατηγόρησα γι άλλη μια φορά.

Μα δυστυχώς, δεν απάντησε ούτε και τώρα.

Αργά το βράδυ, είπα ότι θα ηρεμήσω. Έφτιαξα ένα ζεστό γιατί το κρύο τρυπούσε τα κόκκαλα μου και κάθησα μηχανικά, δίχως να το θέλω πραγματικά μπροστά στο χαζοκούτι της τηλεόρασης.

Μια ταινία στο κρατικό κανάλι που αρχικά παρακολουθούσα δίχως να είναι το μυαλό εκεί. Αυτό έχει πετάξει από νωρίς χτες το πρωί δίχως να έχει επιστρέψει ακόμη.

Ένας γιατρός. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους που διαχειρίονται καθημερινά τον πόνο και τις ανθρώπινες ζωές και νιώθουν άτρωτοι.

Και ξαφνικά μια διάγνωση. Όγκος στο λάρυγγα.

Η ειρωνεία και το χιούμορ οι πρώτες αντιδράσεις. Ο θυμός, η αμέσως επόμενη. "Πως μπορεί να συμβαίνει αυτό σε μένα;". Kάθε γιατρός μπορεί να γίνει ασθενής κάποια στιγμή. Αυτή είναι μια αλήθεια που ποτέ κανείς από αυτούς τους "μικρούς θεούς" δεν βάζει στο μυαλό του.



"Αγαπητέ γιατρέ,

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας γεωργός. Στα χωράφια του καλλιεργούσε σιτάρι, κριθάρι μα είχε και πολλά δέντρα, κλίματα και λαχανικά. Ένας παράδεισος που οι μέρες που ζούσε μέσα του τον έκαναν να νιώθει ευτυχισμένος, παρόλο που ήταν μόνος του. Όταν διαπιστώσε ότι τα πουλιά του κάνουν ζημιά στις καλλιέργειες του έφτιαξε πολλά σκιάχτρα και τα έβαλε μέσα στα χωράφια του. Στη μέση από αυτά, έστησε ένα τεράστιο τρομαχτικό σκιάχτρο με τα "χέρια" του απειλητικά ανοιχτά, που έφτιαξε ο ίδιος από κομμάτια κορμών και κουρέλια. Με μεγάλη χαρά παρατήρησε μετά από λίγο καιρό, ότι τα πουλιά σταμάτησαν πια να έρχονται.
Κάποιο πρωινό κατά την συνήθεια του κατέβηκε στον κάμπο και περίμενε να έρθουν τα ζώα. Οι μοναδικοί φίλοι που του είχαν απομείνει στη ζωή. Περίμενε μέχρι που βράδυασε, αλλά δεν ήρθε κανένα. Έτρεμαν το νέο σκιάχτρο.
Αγαπητέ γιατρέ, κατέβασε τα χέρια σου και όλοι θα έρθουν κοντά σου..."

Την ώρα που το κακό έρχεται, εκείνη την κακιά ώρα η βουτιά που κάνουμε μέσα μας είναι αποκαλυπτική. Ενώ εμείς βυθιζόμαστε, ο κακός μας εαυτός αναδύεται στην επιφάνεια. Στο φως. Πως αλλιώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό;

O άνθρωπος που ο ασθενής θέλει κοντά του τις τελευταίες στιγμές είναι ιερό πρόσωπο. Ακόμη κι αν του μιλάει μέσα σε μια εντατική και δεν ακούει. Ακόμη κι αν του κρατά το χέρι και του λέει πόσο τον αγαπά. Πόσο φοβάται. Βιώνει την μοναξιά, πριν ακόμη εκείνη έρθει. Τη βιώνει κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.

Δεν είναι αδυναμία να αφήνεις τα συναισθήματα σου να σε παρασύρουν. Κάποιες φορές μάλιστα είναι τόσο ορμητικά που δεν μπορείς να να τα ελέγξεις.

Κι εκείνες τις στιγμές, είσαι πιο ζωντανός από ποτέ.



ΥΓ1 Το ότι μπορούμε να εκφραστούμε είναι ένα μεγάλο θαύμα. Με όποιον τρόπο κι αν αυτό γίνεται.

ΥΓ2 Οι γιατροί δαπανούν πολλές ώρες για να μάθουν ορολογίες και να γεμίσουν ιατρικές γνώσεις. Εκείνο που ποτέ δεν τους διδάσκουν σε κανένα πανεπιστήμιο είναι το πως να παραμείνουν άνθρωποι. Μια πολύ καλή ιδέα θα ήταν, όταν κάνουν το αγροτικό τους να τους βάζουν στη θέση των ασθενών που θα αντιμετωπίσουν αργότερα. Να τους ξεντύνουν μπροστά σε μια ομάδα γιατρών, να τους περνούν από όλες τις εξετάσεις στις οποίες θα υποβάλλουν τους υποψήφιους ασθένεις τους, να περνούν από όλη την αλυσίδα της ντροπής, της απαξίωσης, του φόβου. Να βλέπουν πόσο ευάλωτοι θα νιώσουν αργότερα οι άνθρωποι που θα πέσουν στα χέρια τους.
Τότε ίσως μπορέσουν να καταλάβουν...

ΥΓ3 Θα ήταν μια χειρονομία ανθρωπιάς προς τον ασθενή, όταν βρίσκεται πάνω στο χειρουργικό κρεβάτι και πριν την νάρκωση να ακούει το αγαπημένο του τραγούδι. Ίσως δεν μπορέσει ποτέ ξανά.

ΥΓ4 Εκείνο που με έκανε να "ξαναθυμηθώ" κατά τη διάρκεια της ταινίας, ήταν η σφυρίχτρα που έδωσε στον χειρουργημένο -στον λάρυγγα- γιατρό η γυναίκα του όταν επέστρεψε στο σπίτι. Είχε χάσει τη φωνή του η οποία αποκαταστάθηκε μετά λίγους μήνες.

ΥΓ5 Εκείνο που με τρόμαξε, ήταν αυτό που έγραψε ο γιατρός σε ένα μεγάλο χαρτί για τη γυναίκα του όσο ήταν "σιωπηλός". Ήθελε η γυναίκα του να ξεσπάσει το θυμό της εκεί που πραγματικά ήθελε.

Στο χαρτί έγραφε...

ΒΑΛΕ ΜΟΥ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ