Η γλώσσα της αλήθειας

Μπήκε ο χειμώνας και αναπολώ την «καλοσύνη» των φθινοπωρινών ημερών. Την απαλή αίσθηση των μεσαίων, σύντομων εποχών. Στριμωγμένες, μικρές, άνοιξη και φθινόπωρο, με ζέστη και ψύχρα, εποχές αβέβαιες μου υπενθυμίζουν κάθε τόσο τη διστακτικότητα μιας μέσης ηλικίας, την αβεβαιότητα των σαράντα, που ασφυκτιά ανάμεσα στην παρατεταμένη μας εφηβεία και την κομψά εκφρασμένη «τρίτη ηλικία».

Κάθε φορά που ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες, μέσα μου σχηματίζεται η μαγική λεξούλα με τα τρία γράμματα. Όχι, όχι δεν είμαι εγώ που έφτασα στα μισά. Ακόμα αντέχω. Η άρνηση για το επόμενο βήμα που μπορεί να βαρύνει, δεν αντέχω όμως να ακούω για αρρώστιες, προβλήματα, και ορμονικές διαταραχές, που μοιάζουν με σκηνές από ένα ζοφερό προσεχώς της ζωής μου, ένα προσεχώς που θέλω επίμονα να αποφύγω.

Στα σαράντα δεν είσαι μικρή πια κι αυτό σημαίνει, στο λεξιλόγιο της ζωής, πως δύσκολα σε συγχωρούν, τώρα πρέπει να μάθεις εσύ να συγχωρείς. Η ηλικία είναι όπλο που στρέφεται αργά αργά εναντίον σου και πρέπει επιτόπου να παρατάξεις τους προσωπικούς σου πυραύλους εδάφους αέρος.

Έξω έχει κρύο και ξέρω τι θα φορέσω. Είναι χειμώνας. Μόνο την άνοιξη και το φθινόπωρο βγαίνω έξω ντυμένη λάθος, ζεσταίνομαι και κρυώνω, διστάζω μπροστά στα μάλλινα, τα μεταξωτά είναι καλοκαιρινά, δεν ξέρω αν πρέπει να βγάλω το πάπλωμα. Το ίδιο νοιώθεις μπροστά στις ντουλάπες σου. Είσαι σαράντα και δε θέλεις να μοιάζεις στη μαμά σου, στα περιοδικά και τις βιτρίνες η ηλικία σου είναι εξαφανισμένη, και ονειρεύεσαι να γιορτάζεις τα 39 συνεχώς και επί πέντε χρόνια. Διστάζεις στην πραγματικότητα και τα ρούχα είναι το άλλοθι.

Κι αυτό το ρούχο σου φαίνεται πια πολύ κοντό κι αυτό δεν μπορείς να το φορέσεις και το άλλο το φοράει και ένα κορίτσι που θα μπορούσε να είναι κόρη σου. Διστάζεις γιατί θέλεις ακόμα να ξενυχτήσεις, αλλά το πρωί ξυπνάς δύσκολα πια. Θέλεις να χοροπηδήσεις στις συναυλίες, αλλά ντρέπεσαι. Θέλεις να μη φοβάσαι και να ερωτευτείς άλλη μια φορά. Μέσα σου η φωνή λέει, ότι ακόμα κι αν κλέψεις μια ώρα πρωινού ύπνου, αντέξεις την ταλαιπωρία, δε θα τολμήσεις να ερωτευτείς, γιατί σε νικάει η τεμπελιά σου, να μην ξεβολευτείς. Μέσα σ' αυτή τη σύγχυση πρέπει να προχωρήσεις.

Είναι αυτή η ηλικία μια στενωπός; Ένα φανάρι σύντομο, που επιτρέπει μόνο σε δύο τροχοφόρα να περάσουν και μετά πάλι κόκκινο; Πάλι αναμονή; Σε ποια ηλικία σταματάς να είσαι τόσο ζορισμένος, ηρεμείς επιτέλους κι απολαμβάνεις το mea culpa; Ή, μήπως, μέχρι να το καταλάβεις, έχει περάσει αυτή η σύντομη, γοητευτική στιγμή με τις εναλλαγές και την αμφιθυμία;

Εύχεσαι να απογειώνεσαι και να αιωρείσαι, να μπορείς να προσγειώνεσαι ομαλά. Να συμφιλιώνεσαι με μια μια τις ώρες που ζεις, με την καρδιά γεμάτη, ευχαριστημένη από τους ανθρώπους που γνώρισες.

Ευτυχισμένη που και αυτό το φθινόπωρο τη γλίτωσες από τα ύπουλα ρεύματα της εποχής και δεν άρπαξες καμιά επώδυνη ψύξη.