Κυριακάτικη ιστορία

Συνήθως ξυπνάω μεσάνυχτα όταν γράφω βιβλίο κι αυτό ισχύει και για τις Κυριακές. Δεν είχα λόγο λοιπόν να σηκωθώ Κυριακάτικα μες στη νύχτα εφόσον δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο, γι αυτό και γύρισα από την άλλη πλευρά να συνεχίσω τον ύπνο μου. Ψιλογέλασα κιόλας κάτω από τα παπλώματα, γιατί θυμήθηκα εκείνο που είπε ο Χριστός, το «αν σας μπατσίσουν από τη μια παρειά, γυρίστε και την άλλη» και κατά κάποιον τρόπο τη στιγμή αυτή εγώ το τηρούσα. Το τηρούσα; Καλά το σκαμπίλι, όμως αν αναφερόταν και στον ύπνο, έτσι θα το άφηνε; Δεν θα έλεγε μαζί με το «αν σας μπατσίσουν κ.λπ.» και το «αν σας ξυπνήσουν κ.λπ.»; Γιατί, λοιπόν, δεν το πε; Άρα μπορεί να πρόκειται και για ρήση του Διαβόλου, ώστε να καταντήσει τους ανθρώπους μαλθακούς, υπναράδες και τεμπέληδες, για να τους έχει υποχείριό του.

Είχα τα μάτια ανοιχτά στο σκοτάδι χωρίς να βλέπω τίποτα.

«Γιατί δεν γράφεις κάτι για μένα;»

Άκουσα ξαφνικά κι αναπήδησα. Δεν το άκουσα με τα αυτιά μου, το άκουσα με το στήθος μου, γι αυτό και ανασηκώθηκα τρομαγμένος. Στην αρχή νόμισα πως το ξεστόμισε ο εαυτός μου και θύμωσα, γιατί τουλάχιστον αυτός δεν έπρεπε να έχει παράπονο, εδώ και χρόνια μόνο γι αυτόν γράφω, για κανέναν άλλον.

«Γιατί δεν γράφεις κάτι για μένα;», ξανάπε η ίδια φωνή τα ίδια λόγια.

Τώρα άναψα το φως κι επιθεώρησα με το βλέμμα το δωμάτιο. Τα πάντα ήταν στη θέση τους, δηλαδή, εγώ, αυτά και τα μυστήρια.

«Παλιά όλο για μένα έγραφες».

Τώρα φοβήθηκα στ' αλήθεια. Από πού κι ώς πού γνώριζε η φωνή τι έκανα εγώ παλιά και τι δεν έκανα; Εκτός κι αν ήταν η δική μου φωνή, όμως αυτή ακουγόταν γυναικεία. Και μάλιστα ηλικιωμένη και γι' αυτό γλυκιά.

«Ελα, σήκω...», συνέχισε, «θα σου λέω εγώ...».

Σηκώθηκα και την ακολούθησα. Κάπως έτσι, σκέφτηκα, θ' άρχισαν κάποια νύχτα και οι φωνές που άκουγε η Ζαν ντ' Αρκ και κατέληξε η φουκαρού εκεί που κατέληξε. Κάθισα μπρος στο μηχάνημα και περίμενα. Ενα χέρι ακούμπησε στον ώμο μου κι αμέσως μια ήρεμη και χαμηλή φωνή στ' αυτιά μου.

«Με λένε Κυριακή, είσαι έτοιμος; Θα σ' τα πω τραγουδιστά, ναι;», ρώτησε και προτού απαντήσω ξεκίνησε. «Κυριακή γιορτή και σκόλη να 'ταν η ζωή μας όλη κι η Δευτέρα να 'ταν μόνο κάνα δυο φορές το χρόνο...».

«Τι 'ναι αυτό;», τη διέκοψα.

«Τραγούδι», απόρησε. «Δεν το ξέρεις; Κάποτε το τραγουδούσαν όλα τα κορίτσια».

«Και τι να κάνω εγώ μ' αυτό;».

«Να το γράψεις», χαμογέλασε. «Κάποια μέρα μπορεί να το ξανατραγουδήσουν. Καλά, άμα δεν σου αρέσει αυτό, να πούμε κάποιο άλλο. Ξέρω πολλά τραγούδια που μιλάνε για μένα. Λοιπόν, γράφε... Όλες του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπό σου, τι χρώματα, τι μουσικές μες στο χαμόγελό σου... Πώς σου φαίνεται αυτό;».

«Καλύτερο».

«Θες να πεις κι εσύ ένα; Όμως να έχει μέσα το όνομά μου. Ελα, σ' ακούω...».

Πρώτη φορά έγραφα και τραγουδούσα μαζί, αλλά είχε πλάκα.

«Συννεφιασμένη Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου...».

«Συγγνώμη, συγγνώμη», διέκοψε. «Μπορείς, σε παρακαλώ να ξεκινάς από το "Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου"; Εγώ ποτέ δεν ήμουν συννεφιασμένη, οι άλλοι ήταν κι ήθελαν να 'μαι κι εγώ. Εγώ με τη βροχή που έπεφτε λουζόμουν, όπως έκαναν όλοι οι άνθρωποι τότε στη γιορτή μου. Και καταχαιρόμουν, δεν συννέφιαζα. Ξέρεις άλλο τραγούδι για μένα;».

Χωρίς ν' απαντήσω, ξεκίνησα να γράφω και να τραγουδώ. «Μια Κυριακή, ποιος το περίμενε πως θα' ταν Κυριακή. Μια Κυριακή ήρθα πιωμένος από ούζο και ρακί...».

«Είπες, ήρθα», γέλασε. «Εσύ ήσουν;».

«Εγώ».

«Ηταν για καλό ή για κακό το πιόμα;».

«Για καλό», γέλασα κι εγώ.

«Α, τότε καλά έκανες».

Κοίταξε κλεφτά από το παράθυρο.

«Πρέπει να φύγω. Κάποτε περίμενα πώς και πώς τη μέρα της γιορτής μου, τώρα φοβάμαι τι πρόκειται να γίνει στο όνομά μου. Θα μου πεις ένα τελευταίο τραγούδι;

Ξημερώνει...». Άρχισα να τραγουδώ χωρίς να γράφω.

«Ξημερώνει, ξημερώνει Κυριακή, μη μου λυπάσαι, είναι όμορφη, είναι όμορφη η ζωή, να το θυμάσαι. Μη μου λυπάσαι, να το θυμάσαι...».

Του αγαπημένου σου συγγραφέα...