Εκ σατανικής συμπτώσεως, μαζί με τα μέλη της νέας μας κυβέρνησης, αυτές τις μέρες ανακοινώνονται και οι νικητές των φετινών βραβείων Νόμπελ.
Ααα, θέλω κι εγώ Νόμπελ! Έχεις, θα μου πεις. Όχι ένα, αλλά δύο. Τι κλαίγεσαι; Σεφέρης και Ελύτης. Από μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, δύο τέτοια βραβεία είναι άθλος. Και κάτι παραπάνω.
Έτσι είναι όμως; Ή μήπως πρέπει να μας προβληματίζει το γεγονός ότι τα δύο Prix Nobel της Ελλάδος είναι λογοτεχνικά, προκύπτουν δηλαδή μέσα από τη μοναχικότητα και την απόλυτη αυτονομία; Τι θα γινόταν αν ο Σεφέρης έπρεπε να εξαρτάται από αιτήσεις, επιτροπές και υποεπιτροπές, προκειμένου να «εγκριθεί» ένα πεζό ή μια ποιητική του συλλογή;
Τι θα γινόταν αν οι στίχοι του Ελύτη απαιτούσαν κονδύλια μεγαλύτερα από το κόστος μιας γραφομηχανής;
Οι θετικές επιστήμες που οδηγούν στα Νόμπελ δεν είναι τζάμπα.
Χρειάζονται έναν τεράστιο μηχανισμό υποστήριξης, ηθικής, επιστημονικής και πάνω απ όλα οικονομικής. Στην Ελλάδα ο ερευνητής θεωρείται ελαφρώς «λοξός», κάτι σαν τους τρελούς επιστήμονες των cartoon.
Τα χρήματα για έρευνα, πολυτέλεια. Όταν δίνονται, με χίλια ζόρια και με το σταγονόμετρο, θεωρούνται «πεταμένα λεφτά», που θα μπορούσαν να κλείσουν άλλες επείγουσες τρύπες.
Το ζήτημα είναι ότι σε άλλες χώρες οι νέοι επιστήμονες εκπαιδεύονται στο να αγαπήσουν την έρευνα.
Έχουν στόχους, ιδανικά και, γιατί όχι, τρελές ιδέες, που μια στο εκατομμύριο γίνονται εκπληκτικές ανακαλύψεις. Κι εδώ; Τα γερά μυαλά υπάρχουν, χωρίς αμφιβολία. Άλλωστε, οι ερευνητές μας είναι πολλοί περισσότεροι από τους ποιητές μας.
Αυτές τις μέρες, εκεί που αποστηθίζουμε κάθε ασήμαντο «τρίβια» της ζωής των νέων μας ηγετών, ας ρίχνουμε μια ματιά και στις διπλανές σελίδες της εφημερίδας. Εκεί που γράφουν για το έργο, την καταγωγή και την ιστορία των φετινών τιμηθέντων με Νόμπελ. Για τους υπουργούς και τις υπουργίνες θα τα μάθουμε όλα, ξανά και ξανά.
Τους νομπελίστες δεν νομίζω ότι θα τους... ξανακούσουμε.
Ααα, θέλω κι εγώ Νόμπελ! Έχεις, θα μου πεις. Όχι ένα, αλλά δύο. Τι κλαίγεσαι; Σεφέρης και Ελύτης. Από μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, δύο τέτοια βραβεία είναι άθλος. Και κάτι παραπάνω.
Έτσι είναι όμως; Ή μήπως πρέπει να μας προβληματίζει το γεγονός ότι τα δύο Prix Nobel της Ελλάδος είναι λογοτεχνικά, προκύπτουν δηλαδή μέσα από τη μοναχικότητα και την απόλυτη αυτονομία; Τι θα γινόταν αν ο Σεφέρης έπρεπε να εξαρτάται από αιτήσεις, επιτροπές και υποεπιτροπές, προκειμένου να «εγκριθεί» ένα πεζό ή μια ποιητική του συλλογή;
Τι θα γινόταν αν οι στίχοι του Ελύτη απαιτούσαν κονδύλια μεγαλύτερα από το κόστος μιας γραφομηχανής;
Οι θετικές επιστήμες που οδηγούν στα Νόμπελ δεν είναι τζάμπα.
Χρειάζονται έναν τεράστιο μηχανισμό υποστήριξης, ηθικής, επιστημονικής και πάνω απ όλα οικονομικής. Στην Ελλάδα ο ερευνητής θεωρείται ελαφρώς «λοξός», κάτι σαν τους τρελούς επιστήμονες των cartoon.
Τα χρήματα για έρευνα, πολυτέλεια. Όταν δίνονται, με χίλια ζόρια και με το σταγονόμετρο, θεωρούνται «πεταμένα λεφτά», που θα μπορούσαν να κλείσουν άλλες επείγουσες τρύπες.
Το ζήτημα είναι ότι σε άλλες χώρες οι νέοι επιστήμονες εκπαιδεύονται στο να αγαπήσουν την έρευνα.
Έχουν στόχους, ιδανικά και, γιατί όχι, τρελές ιδέες, που μια στο εκατομμύριο γίνονται εκπληκτικές ανακαλύψεις. Κι εδώ; Τα γερά μυαλά υπάρχουν, χωρίς αμφιβολία. Άλλωστε, οι ερευνητές μας είναι πολλοί περισσότεροι από τους ποιητές μας.
Αυτές τις μέρες, εκεί που αποστηθίζουμε κάθε ασήμαντο «τρίβια» της ζωής των νέων μας ηγετών, ας ρίχνουμε μια ματιά και στις διπλανές σελίδες της εφημερίδας. Εκεί που γράφουν για το έργο, την καταγωγή και την ιστορία των φετινών τιμηθέντων με Νόμπελ. Για τους υπουργούς και τις υπουργίνες θα τα μάθουμε όλα, ξανά και ξανά.
Τους νομπελίστες δεν νομίζω ότι θα τους... ξανακούσουμε.
2 σχόλια:
Καλό το Νόμπελ ...
στη λογοτεχνία και τις τέχνες !!!
Αυτό το Νόμπελ Ειρήνης τό'χουν ξεφτιλίσει
δίνεται καθαρά για πολιτικούς λόγους ...
Κάποτε το δώσανε στον Κίσιγκερ !!!
Τώρα στον Ομπάμα που δεν έχει προλάβει
να κάνει κάτι για να τ΄αξίζει ...
Την καλημέρα μου ...
Side21 το Ίδρυμα Νόμπελ συμπλήρωσε έναν αιώνα ζωής. Τα βραβεία Νόμπελ, τα οποία απονεμήθηκαν για πρώτη φορά το 1901, είναι στενά συνδεδεμένα με την ιστορία των επιστημών και των τεχνών κατά τον 20ου αιώνα. Κανένα, όμως, δεν έχει προκαλέσει κατά καιρούς μεγαλύτερη θύελλα αντιδράσεων όσο το Νόμπελ για την Ειρήνη. Και αυτό γιατί η πολιτική σημασία του βραβείου αυτού έχει απίστευτα μεγάλη βαρύτητα και, συχνά, συμβάλλει στην αλλαγή δεδομένων ή ακόμη και σε ανατροπή καθεστώτων.Είναι αλήθεια ότι το παρελθόν πολλών εκ των βραβευθέντων δεν δικαιολογεί τη μετέπειτα ιδιότητα του ειρηνιστή που τους απέδωσε το Νόμπελ. Τέτοιες είναι οι περιπτώσεις του Χένρι Κίσινγκερ, του Μεναχέμ Μπέγκιν, του Φρεντερίκ ντε Κλερκ ή ακόμη και του Γιασέρ Αραφάτ. Πάντως, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς, η Σουηδική Ακαδημία στην εκατονταετή ιστορία των Νόμπελ Ειρήνης,νομίζω ότι διακρίνεται από την πρόθεση να εξισορροπεί τις τάσεις.
Καλό βράδυ να έχεις.Χάρηκα που σε είδα.
Δημοσίευση σχολίου