Ώρες να έχεις και να λες... Γράφω πρόχειρα καμπόσες.
Ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Τον έπιασαν τα μπουρίνια του. Έγινε γλέντι τρικούβερτο. Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Βούλιαξα στις θάλασσες των ματιών της! Χάσαμε τον μπούσουλα. Πελαγοδρομούμε. Του έριξα δόλωμα και τσίμπησε. Προσαράξαμε. Πέσαμε σε βαθιά νερά. Λόγια ρηχά. Ψαρώσαμε. Πάτωσε το δίχτυ. Τραβάει κουπί. Πιάσαμε πάτο. Πατάει σε δύο βάρκες. Χεστήκαμε κι η βάρκα γέρνει. Μπήκαμε σε μεγάλες φουρτούνες. Τα κάναμε θάλασσα.
Εξαιρούνται οι «δελφίνοι», που είναι γαλλικής προέλευσης και δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το γνωστό -και αγαπητό- δελφίνι δελφινάκι.
Δεν είναι, επομένως, τυχαίες οι μεγάλες φουρτούνες, στις οποίες μπαίνουμε πολλές φορές στη ζωή μας. Κι εκεί φαίνεται το πόσο καλοί καπετανέοι είμαστε. Αν κρατάμε καλά το τιμόνι και κατά πόσο το πλεούμενο μας είναι γερό σκαρί ή σκυλοπνίχτης. Καλό είναι βέβαια να μη χάνει τον μπούσουλα ο καπετάνιος, ούτε και να πατάει σε δύο βάρκες. Αλλά καλό είναι και το μυαλό να μη ρεμβάζει στη φουρτούνα από κάποιο παραλιακό ταβερνείο δίνοντας... οδηγίες προς ναυτιλομένους.
Ούτε βέβαια να δένουμε κάβο περιμένοντας να φυσήξει ούριος άνεμος. Ούτε να αφήνουμε να ζυγώνουν στην προβλήτα μπουρλοτιέρηδες.
Καμιά φορά το ταξίδι χρειάζεται να γίνει και με θαλασσοταραχή. Αρκεί το καράβι να έχει το σωστό έρμα και να μην πελαγοδρομεί ανερμάτιστο.
4 σχόλια:
Απολαυστικότατη ανάρτηση Άζα!!! Δεν το είχα σκεφτεί πόσο πολλές εκφράσεις έχουμε με τη θάλλασα!!
Ώρα σου καλή Γλυκερία μου.
Μη νομίζεις πως όσο καιρό δεν σου έγραφα δεν σε διάβαζα κιόλας. Απλώς δεν έβγαινε το URL για να βάλω το στίγμα μου πάνω στον ναυτικό σου χάρτη. Ήταν όπως τότε -και τώρα άλλωστε- που δεν μπορούσα να στείλω σήματα Μορς στον Δημητρό και ζητούσα από σένα να κάμεις το σινιάλο. Θυμάσαi; Πολλά φιλιά κι αγάπη καλή μου.
Global δεν είναι μαγικό το τι σκέφτεται κάποιες φορές το μυαλό μερικών ανθρώπων;Συλλαμβάνει απίστευτα πράγματα.Τόσο απλά όταν τα διαβάσεις μετά, που ταυτίζεσαι μαζί τους,αλλά και τόσο δύσκολο για να τα ανακαλύψεις μόνος.Υπάρχουν χαρισματικοί άνθρωποι.Μπορεί να ζούνε πίσω από τα φώτα αλλά ευτυχώς υπάρχουν... Και το μυαλό τους γεννάει λέξεις.Ιδέες.Την καλημέρα μου!
Αγγελικούλα μου εύχομαι να διορθώθηκε το πρόβλημα.Η blogspot είναι ναζιάρα.Χαίρομαι που σε βλέπω και εύχομαι να είσαι και να περνάς καλά.Φιλιά πολλά μαζί με την καλημέρα μου.
Δημοσίευση σχολίου