12/6/09

Ωκεανός



Αφήνω τα πρόσωπα και γίνομαι καραβάκι, αγαπημένη γωνιά, γαλάζιο χαμόγελο, παιχνιδιάρικο κύμα, σπάνιο ηλιοβασίλεμα, τυπωμένη σελίδα, βραχάκι, αλμυρίκι, γέλιο που τελειώνει σε δάκρυ, δάκρυ που για να ξαναγίνει γέλιο χρειάζεται να περάσει από σαράντα θάλασσες. Κυκλοφορώ, βλέποντας το πρόσωπό μου απέναντι. Στους αντικατοπτρισμούς του νερού. Δίχως καμιά παρέμβαση φλυαρίας.
Μια λέξη φτάνει για να περιγράψω ένα συναίσθημα. Με δυο-τρεις, έχω και την εικόνα του. Πάνω από δέκα, γίνεται διάλεξη. Καβγάς με τον εαυτό μου. Σήμερα δεν υπάρχει χρόνος για περιγραφές. Δεν απόμεινε χρόνος για ομιλίες. Οι ήχοι αργούν. Κι ο σημερινός κόσμος βιάζεται. Μόνο και μόνο από έλλειψη χρόνου, όσοι γράφουν, θα έπρεπε να γράφουν ποίηση. Δεν έχω γράψει παρά μόνο μακρόσυρτες μουτζούρες πάνω σε λευκό χαρτί. Δεν βιάζομαι...
Έχει αφόρητη ζέστη αυτό το βράδυ. Κοιτάζω το νερό που έχει μαζευτεί στη μικρή βρυσούλα του κήπου. Μοιάζει με πίνακα του Νταλί. Kaι τώρα δεν υπάρχουν λέξεις. Είναι λίγες και βιαστικές. Οπως τα όνειρά. Δεν τις προλαβαίνω. Σε μια μικρή πόλη ανθρώπων που όποτε δεν βυθίζεται σε λήθαργο, βγάζει τις αυλές της στον ήλιο να λιαστούν. Ανάμεσα σε δυο ποτάμια που μυρίζουν σοκολάτα. Από σοκολάτες της ΙΟΝ. Εκείνες με το αμύγδαλο. Και νυχτολούλουδο. Και τα βραδινά φιλιά που σκορπίζουν το καλοκαίρι πάνω απ' την πόλη. Πιστέψαμε ότι μόνο η σιωπή μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Η νύχτα έχει προχωρήσει. Με ακολουθεί. Τα βήματά της είναι προσεκτικά πάνω στην ξύλινη σκάλα. Σχεδόν σέρνεται, σακάτης Ιούνης. Τα χέρια μου μπορεί να σε ξεχάσουν -είναι αμαρτωλά, το μυαλό μου όμως θα συνεχίσει να σε χαϊδεύει, να ερωτεύεται εκείνη την μικρή μικρή εικόνα σου. Το μυαλό δεν ξεχνά, το σώμα τα καταφέρνει. Μπορεί. Είχες ένα ωκεάνιο σώμα. Καφέ, σκούρο. Σαν να σκούριασε ξαφνικά όλο το Αιγαίο πάνω σου. Κολυμπούσα και σκούραινα. Έκανα χρόνια να δω στεριά...
Αν ποτέ ξημερώσει, θέλω να σε δω να στέκεις στο κεφαλόσκαλο. Τυλιγμένο, να σε φέγγει φως άπλετο. Και μια ανίατη γλύκα να ποτίζει τα μάτια μου.


12 σχόλια:

σταγόνα είπε...

αχ αυτή η Γλυκα σου..ανίατη και άπλετη.. μπορεί να γίνει και ωκεανός..
όνειρα γλυκά αγαπημένη μου φίλη

Καραβάκι είπε...

Ωκεανός... που με πνίγει.Σκέφτομαι να φύγω μακρυά από τα μπλοκ.Δεν ξέρω για πόσο.Να ξέρεις ότι θα είσαι στην καρδιά μου πάντα σταγονίτσα μου...Η μοναδική σταγονίτσα που αγαπώ πολύ.Καληνύχτα

σταγόνα είπε...

Κολύμπα!! ο ωκεανός θα σε πνίξει μόνο όταν σταματήσεις να κολυμπάς.. μπορεί η ομίχλη να μη σαφήνει να δεις την ακτή αλλά είναι εκεί.. μην το ξεχνάς..
κιεγώ σαγαπώ..

Ανώνυμος είπε...

Στις στεριές να φοβάσαι οχι στις Θάλασσες.Εκει ειναι ο Φίλος σου ο Θαλασσοκράτορας. Το καραβάκι εμαθε το Thalassokrator να ταξιδεύει και δεν ξεχνιέται αυτο..εισαι η παρέα του και η μεγάλη του αγαπη , σιγα να μη σε αφήσει να σε πνιξει ενας ωκεανάκος.

παλίρροια είπε...

Θέλω..θέλω..κάτι να σου χαρίσω!
Απλώνω τα χέρια και νοερά σου χαρίζω μια αγκαλιά!
...όπου κι αν είσαι νάσαι πάντα καλά!
Σε φιλώ και σε Καλημερίζω!!

marilianni είπε...

Ομορφη κα γλυκια καλημερα αζα,να εισαι παντα καλα.

Γιώργος είπε...

Κι ο σημερινός κόσμος βιάζεται. Μόνο και μόνο από έλλειψη χρόνου, όσοι γράφουν, θα έπρεπε να ,,,γραφουν α λ η θ ι ν α και απλα,,, ,,, α π λ α.,,,δεν διαβαζω κειμενα κ μπλογκ παρα Φοτογραφιζω λεξεις κ συναισθηματα,,,ξερεις τι ασχετο θυμηθηκα;μια φορα κολυμπησα τοσο βαθεια στην θαλασσα που χαθηκα,,,δεν ηξερα που ημουν καν,νυχτα,σκοταδι,,,δεν ξερω πως βγηκα,τωρα που το σκευτομαι μαλλον με βοηθησε ο θεος,δεν θυμαμαι καν ,,σημασια εχει οτι εκανα ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΩ:)

Καραβάκι είπε...

Σταγονίτσα μου.... ευχαριστώ για όλα...

Καραβάκι είπε...

Ανώνυμε... αν σε είχα μπροστά μου θα σου έδινα ένα μεγάλο φιλί!Δεν μπορείς να φανταστείς τι κουράγιο μου έδωσες...Να είσαι καλά!

Καραβάκι είπε...

Παλίρροια μου ευχαριστώ για την αγκαλιά σου!Την είχα ανάγκη.Σας ευχαριστώ που είσαστε κοντά μου.Φιλάκια πολλά και καλό σαββατοκύριακο σου εύχομαι!

Καραβάκι είπε...

desperanto εύχομαι να βρεις το δρόμο προς την έξοδο... καλό σαββατοκύριακο!

Καραβάκι είπε...

marilianni μου να είσαι και να περνάς καλά!