23/6/09

Enter στη ζωή...


klic στη γατούλα...

Τελικά, τι αξίζει περισσότερο απ' όλα στη ζωή; Η αγάπη του δικού μας ανθρώπου; Η φήμη και η δόξα; Η ηδονή του σεξ και του φαγητού; Η απόλαυση να ακούς τον ήχο της θάλασσας ή το να παρακολουθείς ένα θεατρικό δρώμενο; Το χρήμα;
Απλοϊκά εύκολη η ερώτηση, αφάνταστα δύσκολη η απάντηση. Γιατί αναζητούμε ένα σύντροφο στη ζωή μας; Γιατί ψάχνουμε -ενίοτε εναγωνίως- να βρούμε το «έτερον ήμισυ», το οποίο θα συμπληρώσει την ευτυχία μας και θα ολοκληρώσει την προσωπικότητά μας; Γιατί ερωτευόμαστε και γιατί αγαπάμε; Συχνά το κάνουμε από ανασφάλεια. Ίσως και εξαιτίας της έλλειψης στοργής και φροντίδας στη διάρκεια των παιδικών μας χρόνων.

Άλλοτε και από εσωτερική ανάγκη εξωτερίκευσης συναισθημάτων και υλοποίησης πράξεων, που μας χαρίζουν -εξ αντανακλάσεως- ενέργεια, ζωντάνια και χαρά. Γιατί αποζητούμε όλο και μεγαλύτερη φήμη; Γιατί επιδιώκουμε τη δόξα; Τις περισσότερες φορές για να αναδειχτούμε στον επαγγελματικό μας περίγυρο. Για να διακριθούμε στο κλειστό περιβάλλον της εργασίας μας. Αλλά και -ταυτόχρονα- να ξεφύγουμε από αυτό, να ανεβούμε σκαλοπάτια της ιεραρχίας, να πλησιάσουμε το τελευταίο -μεγάλο- πλατύσκαλο της κορυφής.

Από εκεί, το πιθανότερο είναι πως θα ατενίσουμε -έτσι φανταζόμαστε- τις απέναντι κορυφές, ξεχνώντας να έχουμε το νου μας μήπως παραπατήσουμε και βρεθούμε ξανά στη βάση. Γιατί κυνηγάμε την ηδονή; Γιατί οι σωματικές μας ανάγκες συχνά υπερτερούν και κυριαρχούν στην καθημερινή μας ζωή; Επειδή είμαστε άνθρωποι, δηλαδή οργανισμοί με φυσιολογικές λειτουργίες και επιτακτικές απαιτήσεις. Συνήθως η ύλη επικρατεί του πνεύματος στην αέναη και τόσο έντονη πάλη μεταξύ τους - αντίθετα με ό,τι πιστεύουμε και κυρίως με ό,τι θέλουμε να ισχυριζόμαστε.



klic στη γατούλα...

Απολαμβάνουμε ένα αριστοτεχνικό πνευματικό δημιούργημα στο θέατρο, αλλά αυτό δε μας αποτρέπει από το να ζηλεύουμε τη -σταθμευμένη έξω από αυτό- λιμουζίνα που περιμένει τον ιδιοκτήτη της. Αισθανόμαστε πληρότητα και ολοκλήρωση με μια καταπληκτική, σαββατιάτικη συναυλία, αλλά στο διάλειμμα μπορεί και να αναπολούμε όσα χάσαμε εξαιτίας της - το ράφτινγκ στον Άραχθο, το σκι στον Παρνασσό και... το άλμα με τον Κώστα!

Τελικά, τι αξίζει περισσότερο απ' όλα; Η Μαρία μου είπε «η ψυχική ηρεμία», αλλά ο Ηλίας φώναξε το «Καθαρό περιβάλλον»! Η Έλλη αναφώνησε χωρίς δισταγμό «τα παιδιά μου», αλλά ο Βαγγέλης θυμήθηκε την «υγεία πάνω απ' όλα»! Ο Δημήτρης ψήφισε «μουσική» και η Κατερίνα μίλησε για «ουσιαστικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων». Τελικά, ο Χρήστος μου έδωσε την απάντηση που περίμενα και ήθελα. «Μα, η ίδια η ζωή!» μου είπε, δίνοντάς μου και τον τίτλο του κειμένου μου.
Απλοϊκό; Δεδομένο; Φυσιολογικό; Όχι. Αληθινό! Μάλλον θα 'πρεπε να γράφει συχνότερα.

4 σχόλια:

marilianni είπε...

Αυτη η γλυκια ξυλινη γατουλα με το μεγαλο καπελο πολυ την συμπαθησα.....και χαιρομαι που υπαρχω και ζω και μπορω να απολαμβανω αυτη τη στιγμη της ζωης μου.Καληνυχτα καλη μου αζα,καλο ξημερωμα να εχεις.

Καραβάκι είπε...

marilianni μου η γατούλα αυτή έχει μεγάλη ιστορία...Κάποτε ταξίδεψα μαζί της από Κέρκυρα.Την είχα όχι στις αποσκεύες μου,αλλά στο διπλανό κάθισμα στο αεροπλάνο.Φοράει το καλοκαιρινό μου καπελάκι που λατρεύω.Καλό ξημέρωμα και σε σένα!Καληνύχτα!

Osiris είπε...

Αυτό θα πω και εγώ:
Να είσαι ζωντανός και να ζεις!
Κάτι που όλοι φοβούνται ή αποφεύγουν.
Να βγούν έξω και να ζήσουν.
ΜΕ την ζωή... ΓΙΑ την ζωή.

Θέλω να ευχαριστήσεις την γατούλα εκ μέρους μου, για τα δωράκια της.
Υπέροχα!!!

Opus! Αγαπημένοι!!!

Καλό βράδυ.
Καλή ξεκούραση.

;)

Καραβάκι είπε...

Αλήθεια είναι Όσιρι μου.Οι άνθρωποι φοβούνται,κλείστηκαν στα καβούκια τους.Νομίζω δε θα τους καταλάβω ποτέ... Να είσαι καλά πειρατή μου και θα δώσω τις ευχαριστίες σου στη γατούλα.Καλό απόγευμα!