Είναι κάτι νύχτες που μιλάνε στην καρδιά σου... Που έρχονται ξαφνικά, απροειδοποίητα και σου χαμογελούν. Είναι σαν να θέλουν να σου δώσουν ότι οι προηγούμενες σου στέρησαν. Αθόρυβες είναι αυτές οι νύχτες... Με το που δύει ο ήλιος ετοιμάζονται. Φοράνε το κόκκινο φουστάνι τους, ένα γιασεμί στα μαλλιά και ξεκινάνε...
Πιάνονται χέρι χέρι με την καρδιά και χορεύουν έναν τρελό χορό. Εκεί στο τέμπλο των θεών... Ψηλά στα ουράνια. Και τα σύννεφα γίνονται ένα μαζί τους. Με χρώματα που δεν τα χωράει ο λογισμός και καμμιά παλέτα ζωγράφου δεν μπορεί να τα φτιάξει. Είναι η ώρα των αισθήσεων. Η ώρα που όλα γίνονται ένα κουβάρι πολύχρωμο. Από κόκκινο, μαύρο και χρυσαφί.
Η νύχτα υποκλίνεται. Σκορπίζει λίγη από την χρυσόσκονη που κρατά στα χέρια της... Και βλέπεις να γεμίζουν χρυσόσκονη τα μαλλιά σου, το μυαλό σου, η ψυχή σου... Στραφταλίζεις ολόκληρος... και σου έρχεται μια διάθεση να χορέψεις κι εσύ. Να στροβιλιστείς μαζί με τα σύννεφα, στον τρελό χορό τους.
Είναι κάτι νύχτες που από την μεγάλη χαρά τα μάτια σου δακρύζουν. Που νιώθεις πως τόση ευτυχία δε θα την αντέξεις... που το χαμόγελο δεν λέει να φύγει από τα χείλη σου και θέλεις να τραγουδήσεις, να φωνάξεις, να πετάξεις... να βρεθείς κι εσύ εκεί ψηλά στο τέμπλο των θεών. Να γονατίσεις μπροστά τους και να προσευχηθείς.... για ότι σου χάρισε η νύχτα τούτη...
Είναι κάτι νύχτες που θέλεις πολλά να πεις. Αλλά στο τέλος η σιωπή μοιάζει πιο φρόνιμη. Πιο ταπεινή... που γονατίζεις και απλά λές... σ΄ ευχαριστώ ζωή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου