Στη μεγάλη επιχείρηση με τους δεκάδες εργαζόμενους (οι περισσότεροι νέοι). Εχουν γυρίσει από διακοπές. Απόλαυση να τους βλέπεις, να τους ακούς. Η γενιά των 700 ευρώ μετά τη θερινή άδεια. Είναι αδέκαροι, μαυρισμένοι, γελαστοί. Εχουν όλοι ιστορίες να διηγηθούν. Ταξίδεψαν, κολύμπησαν, έπαθαν εγκαύματα, ερωτεύτηκαν. Πήγαν στο χωριό, πήγαν για κάμπινγκ, βρήκαν κάτι «φο-βε-ρά» δωμάτια κοψοχρονιά στο Ημεροβίγλι. Επεσαν από το μηχανάκι, ναυάγησαν έξω από τη Λευκάδα. Καλό χειμώνα.
Η πιτσιρίκα - μια πιτσιρίκα μέσα σ' όλες τις άλλες. Με τα τεράστια καστανά της μάτια, πάντα λίγο λυπημένα. Φέρνει ντοσιέ, μετακινεί εξοπλισμό, εξυπηρετεί πελάτες. Κι εκείνη πήγε διακοπές. Στο χωριό της, λίγο έξω από την Τιφλίδα. Τη μέρα που γύρισε, ξέσπασε ο πόλεμος.
Δεν μιλάει. Δεν έχει τίποτα δραματικό να αφηγηθεί, δεν θέλει να ξεχωρίσει από το πλήθος των ευτυχισμένων, δεν θέλει να τη λυπούνται. Μόνο μια φράση, σιγανά: «Αν έμενα δυο μέρες παραπάνω, δεν θα είχα γυρίσει τώρα. Ισως και ποτέ».
Με τα αινιγματικά της λόγια και τα λυπημένα της μάτια (πιο λυπημένα τώρα) συνεχίζει τη δουλειά. Το ίδιο όμορφη, το ίδιο καλοντυμένη. Μόνο πιο χλωμή. Και χωρίς ιστορίες. Κανείς δεν την πιέζει για λεπτομέρειες. Τι συνέβη στην πατρίδα της, αν είναι καλά η οικογένειά της. Δεν πρέπει να ταράξουν τη ροή της επιχείρησης. Γύρω της χαμός - βιαστικοί πελάτες απαιτούν εξοπλισμούς γραφείου, αναλώσιμα. Ανήσυχοι έφηβοι παραγγέλνουν φορητούς υπολογιστές, πανάκριβα ντυμένες κυρίες τσεκάρουν τα νέα μοντέλα κινητών. Ξαφνικά, ο κόσμος μοιάζει να μένει ακίνητος και στο βλέμμα της καθρεφτίζονται όλα όσα δεν θα πουν στις ειδήσεις, όλο το άδικο, όλη η συντριβή ενός πολέμου.
Καθώς η Αθήνα ετοιμάζεται για έναν ακόμα ειρηνικό, γλυκό Σεπτέμβρη (έναν Σεπτέμβρη «καυτό σε όλα τα μέτωπα» όπως λένε τα δελτία ειδήσεων), το σημερινό κείμενο είναι για την Ταμάρα. Και όσες ιστορίες της δεν μπόρεσε, δεν θέλησε, δεν έπρεπε να μας διηγηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου