Όταν ήμουν μικρό παιδί, με γοήτευαν τα φανάρια. Γενικά όλα, χάρτινα, μεταλλικά, φτιαγμένα από πηλό... Ότι από μέσα του έβγαζε εκείνο το αχνό φως, από τη μικρή φλογίτσα που σιγόκαιγε. Σε γέμιζαν με μια παράξενη αίσθηση φόβου, αλλά και γαλήνης. Γιατί ναι... μπορούν να συνυπάρξουν αυτά τα δυο συναισθήματα. Φόβο γιατί, το λιγοστό τους φως δεν επαρκούσε για να δεις τι υπάρχει γύρω σου. Γαλήνη γιατί, μέσα στο σκοτάδι, ένιωθες ασφάλεια. Κανένας και τίποτα δεν μπορούσε να σε βρει εκεί...
Τα χρόνια πέρασαν. Όμως τα φαναράκια συνεχίζουν να υπάρχουν στη ζωή μου. Άλλωτε για να διακοσμούν, άλλοτε για να συντροφεύουν, άλλοτε για να δηλώνουν την άφιξη κάποιου επισκέπτη που περιμένω με αγωνία. Κάποιου προσώπου αγαπημένου. Έχει αρχίσει να σουρουπώνει... στο μπαλκόνι και στην είσοδο της πόρτας στέκουν τα φαναράκια μου. Με τα κεράκια τους μέσα, έτοιμα να ανάψουν. Να ζωντανέψουν.
Σήμερα... σε λίγο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου