Στο άκουσμα της λέξης «τεκμήριο» δεν ταράχτηκα, μάλλον συγκινήθηκα ελαφρώς. Ηταν ένα συναίσθημα, πώς να σας το πω, λίγο νοσταλγικό, λίγο θλιμμένο. Σαν να έβλεπα στον δρόμο έναν παλιό συμμαθητή που κάποτε είχα ερωτευτεί, μια φίλη που κάποτε ήμασταν αυτοκόλλητες αλλά μας χώρισε η ζωή.
Τεκμήριο. Τι μου θύμισες τώρα! Ολοι γι αυτό μιλούσαν πριν από είκοσι χρόνια. «Είναι τεκμήριο». «Πρόσεξε μη σε πιάσει το τεκμήριο». «Μπορούμε να το αγοράσουμε, δεν είναι τεκμήριο».
Οχι ότι μ έκοφτε και ιδιαίτερα. Ενα σπιτάκι είχα, λιλιπούτειο, ένα κατσαριδάκι οδηγούσα, τι να με πιάσει το τεκμήριο; Αυτά ήταν για τους πλούσιους. Οι οποίοι, βεβαίως, ενδιαφέρονταν για τα τεκμήρια λιγότερο ακόμα κι από μένα. Οι πλούσιοι είχαν εταιρείες, παθητικά, μεταβίβαζαν τα περιουσιακά τους στοιχεία αλλού, κι έκαναν όλα τα κανονικά πράγματα που κάνει ένας Ελληνας πλούσιος για να εξακολουθήσει να μένει πλούσιος. Αυτοί που έπαθαν μεγάλο κάζο ήταν κάτι φουκαράδες μικρομεσαίοι, που πιάστηκαν με τον μουντζούρη στο χέρι: είχαν, ας πούμε, όνειρο να αποκτήσουν μια πόρσε ή μια μερσεντές, μια τσίλικη βάρκα, μια παραθαλάσσια βιλίτσα. Την αγόραζαν στο όνομά τους και ξαφνικά τους αντιμετώπιζε το κράτος ως αδίστακτους πλουτοκράτες.
Κάποια στιγμή εξομαλύνθηκε η κατάσταση, ξεχάστηκε το τεκμήριο, το έφαγε το χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Μέχρι χθες.
Γι αυτό σας λέω, συγκινήθηκα. Σαν να πέρασαν από μπροστά μου τα τελευταία τριάντα χρόνια. Στη διάρκεια των οποίων μπορεί να άλλαξαν πολλά, αλλά κάποια πράγματα έμειναν απαράλλαχτα: το ένα απ αυτά είναι ότι οι αληθινά πλούσιοι δεν εμφανίζουν ποτέ, πουθενά και με κανέναν τρόπο τα «τεκμήρια» της ζωής τους. Τον μουντζούρη τον πληρώνουν ως συνήθως κάτι φουκαράδες μικρομεσαίοι - δηλαδή αυτοί που έτσι κι αλλιώς πληρώνουν τον λογαριασμό, με όλες τις κυβερνήσεις. Τι χες Γιάννη, τι χα πάντα!
Τεκμήριο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου