Στη χώρα μας φαίνεται τελικά πως συνυπάρχουν δύο πρόσωπα. Αυτό της ευθύνης, του καθήκοντος, του έργου, που συνήθως είναι σιωπηλό, αφανές αλλά αποτελεσματικό και αυτό της προβολής, της κολακείας, του έργου της... γλώσσας και όχι των χεριών, που χαϊδεύει την εξουσία η οποία με τη σειρά της τρέφεται από αυτό χωρίς να αναζητά περισσότερα και έτσι παράγει όλο και λιγότερα.
Οι άνθρωποι της ευθύνης που αγωνίζονται να σηκώσουν στην πλάτη τους και το βάρος όλων των ανεύθυνων γύρω τους. Που προσπαθούν να βρουν λύσεις πιέζοντας τον εαυτό τους. Κάνοντας άθλους, πέρα από τα όρια και τις αντοχές τους. Χωρίς να βαρυγκομαχούν. Δίχως να μιζεριάζουν.
Υπάρχει όμως και η άλλη Ελλάδα, των λόγων, της καλής... γραβάτας, του τραβηγμένου χαμόγελου και του κενού περιεχομένου. Αυτή την Ελλάδα που όλοι μας κάποια στιγμή, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο έχουμε βιώσει και νιώσει στο πετσί μας. Και παρόλο που την γνωρίζουμε καλά, πάντα μας κάνει εντύπωση ο τρόπος που αυτοί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται και λειτουργούν. Πλατιά χαμόγελα, σφιγμένες μηχανικές κινήσεις και μια διαδρομή που μοιάζει προκαθορισμένη.
Τα πάντα μοιάζουν να λειτουργούν στην εντέλεια. Και λέω τα πάντα μοιάζουν... γιατί μια μικρή λεπτομέρεια έχει ξεφύγει από τους αρμόδιους. Δεν έχουν αποδεχτεί την θλιβερή πραγματικότητα. Ότι τα λόγια και τα πλατιά ψεύτικα χαμόγελα περιττεύουν για έναν άξιο λειτουργό, που δικαιολογεί απόλυτα το μισθό του.
Αλλά δεν είναι αυτό που σε προβληματίζει και σε θλίβει. Είναι ο τρόπος σκέψης και λειτουργίας των εν λόγω αρμοδίων. Είναι σαν να σου λένε «τα παράπονά σας κρατήστε τα για τον εαυτό σας, δεν αφορούν ούτε εμάς ούτε... κανέναν».
Προσωπικά προτιμώ τα πουκάμισα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου