Παρασκευή, άλλη μια βδομάδα φτάνει στο τέλος της. Όχι για όλους όμως. Κάποιοι άνθρωποι θα συνεχίσουν την εργασία τους, θα συνεχίσουν το τρέξιμο, θα συνεχίσουν να είναι αγχωμένοι και κουρασμένοι. Χωρίς να μπορούν να πάρουν μια ανάσα. Στους ανθρώπους αυτούς η σκέψη μου σήμερα. Προσπαθώ να σκεφτώ τρόπους...
Πως ή τι θα μπορούσε να τους κάνει να νιώσουν λιγάκι καλύτερα; Τι θα ήταν αυτό που μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό, θα τους έκανε να χαμογελάσουν και να νιώσουν λιγάκι πιο άνετα; Ένας γλυκός λόγος, ένα μεγάλο χαμόγελο, και ένα «σ αγαπώ» βγαλμένο από την καρδιά, να είναι αρκετά άραγε; Κάποιες φορές θελουμε να πάρουμε πάνω μας ότι κουράζει, στεναχωρεί ή ταλαιπωρεί τους δικούς μας ανθρώπους. Μόνο που οι συνθήκες δεν μας το επιτρέπουν. Και μένουμε άπρακτοι, κι ένας κόμπος σφίγγει το στομάχι μας... Και βαθιά μέσα μας ευχόμαστε να έρθει η μέρα που θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι παραπάνω για κείνους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου