Νέα βδομάδα ξεκίνησε. Σήμερα ξύπνησα με ένα μεγάλο χαμόγελο, μάλλον έφταιγαν τα όνειρα που έβλεπα. Από τις σπάνιες φορές που κοιμήθηκα τόσο όμορφα. Με δυο κουβέρτες, στα ζεστά. Ο καιρός έξω το ίδιος γκρίζος, βροχερός, γεμάτος υγρασία. Στον κήπο φύλλα κιτρινισμένα, σκόρπια εδώ και εκεί. Με τον καφέ και τις σκέψεις μου παρέα κι αυτό το πρωινό.
Η βδομάδα αυτή είναι πολύ σημαντική για μένα. Την περίμενα με αγωνία και ανυπομονησία. Μετρούσα τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά... Και να που έφτασε! Κάποιες μικροδουλειές έμειναν αλλά δεν με τρομάζουν. Όλα είναι έτοιμα. Κι εγώ το ίδιο. Στη σκέψη ότι το σπίτι θα πάρει ζωή σε λίγο, η ψυχή μου γαληνεύει. Κάθομαι και ονειρεύομαι... αναμμένο το τζάκι, μυρωδιές από σπιτικό φαγητό, κρασί, έξω ο καιρός κρύος. Φροντίδα, αγάπη, και όμορφες σκέψεις μόνο για τις μέρες αυτές. Για τις μέρες που έρχονται.
Είχα καιρό να μείνω έτσι μόνη και ειλικρινά, δεν μου άρεσε καθόλου. Σκέφτηκα πολλές φορές τούτες τις μέρες ότι ένα σπίτι άδειο είναι άχαρο. Μοιάζει να μην είναι ζωντανό. Λες και κυλάει ο χρόνος χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό. Και με εντυπωσιάζει αυτό, μιας και με τη μοναξιά πάντα είχα αγαθές σχέσεις. Ίσως να φταίει το ότι μεγαλώνω. 'Ισως το ότι είμαι πολύ καιρό μόνη. Θέλω να νιώθω πως υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου. Άνθρωποι δικοί μου, άνθρωποι που αγαπώ. Αλλά αυτά είναι δευτερεύοντα τούτη την στιγμή. Σημασία έχει τώρα να κρατήσω το χαμόγελο και να σκέφτομαι τι θα φέρει ο χρόνος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου