Σαν το ψαράκι μες τη γυάλα...

Όταν ήμουν μικρή και περιμέναμε να έρθει κόσμος στο σπίτι μας για τον φιλοξενήσουμε, η αγωνία άρχιζε μέρες πριν. Ένιωθα να γυρίζει ο κόσμος όλος, δεν μπορούσα να συμμαζέψω τους χτύπους της καρδιάς μου. Μια προσμονή που δεν την άντεχα. Αλλά που την περίμενα όσο τίποτε άλλο... Η αλήθεια είναι ότι μάλλον όλοι στην οικογένεια έτσι νιώθαμε.

Λαχταρούσαμε τον κόσμο. Τους ανθρώπους που ήταν φίλοι, και ερχόταν στο σπίτι μας. Μας άρεσε να είναι γεμάτο χαρούμενες φωνές το σπίτι. Μας άρεσε να περιποιούμαστε τους φίλους μας και να δίνουμε αληθινά κομμάτια από την καρδιά μας.

Έτσι νιώθω πάλι εδώ και λίγες μέρες. Όπως τότε που ήμουν μικρό παιδί. Τον κόσμο να γυρίζει, και την καρδιά μου να χτυπάει τρελά. Και είναι μια αναμονή τόσο γλυκειά! Νιώθω σαν το ψαράκι μέσα στη γυάλα... και περιμένω να έρθει η ώρα που η γυάλα αυτή θα γεμίσει χαρά, φως και ζεστασιά...