Apres vous...

clik

Ο ενικός είναι μαγκιά. Δείχνει πως δεν υποτιμάς τον εαυτό σου, έχεις αυτοπεποίθηση, είσαι τύπος αρχηγικός... Ανοησίες. Βαρετές, επαναλαμβανόμενες ανοησίες, αγαπητοί μου. Από τότε που χάθηκαν η λεπτή γοητεία του πληθυντικού αριθμού, η διακριτικότητα, η ελαφριά απόσταση από την υπερβολική οικειότητα, από τότε, λοιπόν, οι ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν περισσότερο φτηνές και βαρετές από ποτέ.

Όσο κι αν ο πληθυντικός αριθμός, η ευγένεια, η φινέτσα θεωρούνται παλιομοδίτικα, η αλήθεια είναι πως σήμερα ισχύουν ακριβώς τα αντίθετα. Είναι, δηλαδή, πολύτιμα και μοντέρνα όσο τίποτε άλλο.

Φυσικά και η χρήση του πληθυντικού στις προσφωνήσεις μας μπορεί να έχει πολλαπλές αποχρώσεις, άλλο ένα σημάδι της γοητείας του. Σημάδι σνομπισμού ή μήπως δέους ή πάλι υπενθύμιση ότι «εμείς οι δύο δεν πρόκειται ή δεν πρέπει ποτέ να έρθουμε κοντά».

Υπερβολές; Κάθε άλλο. Σκεφτείτε την τελευταία φορά που ένας οδηγός ταξί σας μίλησε στον πληθυντικό και συγκρίνετέ το με το κλασικό «πού θες να πας», που συνήθως ακούμε με το που κλείνει η πόρτα πίσω μας.

Από την άλλη, τίποτε δεν είναι πιο κομψό και γενναιόδωρο από το να μιλάει κανείς στον πληθυντικό ακόμη και στον έφηβο που δουλεύει τα απογεύματα στο μαγαζάκι όπου πηγαίνουμε για να εφοδιαστούμε με εφημερίδες και τσιγάρα.

Το κέφι μου φτιάχνει όταν ακούω, ακόμη και σήμερα, κάποιους μεγάλης ηλικίας Κωνσταντινουπολίτες να μιλούν στους γονείς τους στον πληθυντικό «μητέρα θα σας τηλεφωνήσω εγώ σε λίγο». Μπορεί να γελάνε κάποιοι όταν το ακούνε, όμως κουβαλάει τόση αρχοντιά, αλλά και παράδοση μέσα της αυτή η φράση.

Τις προάλλες με μάλωσε ένας άνθρωπος που βαθιά εκτιμώ, ένας δάσκαλος ευζωιστής, επειδή μετά από τόσο καιρό εξακολουθώ να του μιλώ στον πληθυντικό. Αμέσως προσαρμόστηκα στην απαίτησή του, γιατί είδα πως το ήθελε πραγματικά και τώρα ομολογώ πως νιώθω αμήχανα, γιατί δεν ξέρω αν εκφράζω αρκετά τον σεβασμό και την εκτίμησή μου στο πρόσωπό του.

Γιατί πιστεύω βαθιά πως πρέπει πάση θυσία να διατηρήσουμε τους κώδικες του σεβασμού, αλλά και της ευγένειας στις σχέσεις μας, για να παραμείνουν σημαντικές και ξεχωριστές.

Και γελώ μελαγχολικά κάθε φορά που η «κόρη στρατηγού» σε γνωστή ελληνική ταινία καταλήγει στο κρατητήριο ως ιδιοκτήτρια βίλας οργίων και ακόμη και εκεί εκλιπαρεί «αχ, μιλήστε μου στον πληθυντικό σας παρακαλώ... Θα με υποχρεώνατε!»