Xθες το βράδυ, δεν ήχησαν οι καραμούζες. Οι πανηγυρισμοί των νικητών ήταν μετρημένοι στην επαρχιακή πόλη όπου μένω. Όλοι, νικητές και νικημένοι σκεπτικοί, ψυχροί. Οι περισσότεροι έχουμε δει κι άλλες εκλογές, κι άλλες εναλλαγές, γνωρίζουμε τα πρόσωπα, τα κόμματα, τους μηχανισμούς, έχουμε δει πώς η εξουσία αλλοιώνει προσωπικότητες και φθείρει συνειδήσεις.
Σκέφτομαι τι ζήσαμε τα τελευταία χρόνια με τη διακυβέρνηση Καραμανλή, πόσες διαψεύσεις και απογοητεύσεις έδρεψαν, πόση ανικανότητα και φαυλότητα νιώσαμε στο πετσί μας. Δύο φορές είδαμε τον Κώστα Καραμανλή να παίρνει εντολή κυβέρνησης και στο τέλος τον είδαμε να εγκαταλείπει τον αγώνα, χωρίς καν να αγωνιστεί. Και να συντρίβεται. Αυτή η αφλογιστία, το αμλετικό σύνδρομο του Κ. Καραμανλή, θα απασχολήσει τους ιστορικούς.
Προς το παρόν, βλέπουμε τον νέο αρχηγό να παίρνει εντολή, με ένα σύνθημα ορμητικό και αόριστο.
Πάμε!
Χωρίς όμως να λέει πού πάμε, προς ποια κατεύθυνση, με ποιους όρους, με ποιες προϋποθέσεις. Πάμε... Ωστόσο, το 43% του λαού ψήφισε αυτό το αόριστο «Πάμε!». Χωρίς αυταπάτες, πιστεύω. Οι πολίτες δεν πιστεύουν σε θαύματα, δεν πιστεύουν σε δραστικές αλλαγές. Δεν είχαν όμως και άλλη εναλλακτική εξουσίας. Ψήφισαν ελπίδα εν απελπισία. Ψήφισαν εν κενώ πολιτικής, με την πολιτική απούσα, με τις ιδέες και τα σχέδια απόντα, με μόνη παρούσα μια αχνή ελπίδα. Μήπως και γίνει κάτι.
Τώρα, όλοι θα ήθελαν να μπουν στο μυαλό του νέου "ηγέτη". Πώς θα κυβερνήσει; Με ποιους; Με τους οικείους του και το περιβάλλον του; Με εισαγόμενους τεχνοκράτες; Με αναθέσεις outsourcing; Με ανατροπές και ρήξεις; Με νεωτερισμούς; Με υπόρρητους συμβιβασμούς;
Πολύ σύντομα θα ξέρουμε.
Ο Γ. Παπανδρέου έχει μια ιστορική ευκαιρία. Αναλαμβάνει σε μια στιγμή που η χώρα βρίσκεται σαστισμένη και δύσθυμη, απογοητευμένη και χωρίς αυτοπεποίθηση, με ραγισμένη κοινωνική συνοχή και δυσεπίλυτα δομικά προβλήματα. Κυρίως, με φοβισμένους μικρομεσαίους και νεολαία απαισιόδοξη και οργισμένη – δηλαδή με τη ραχοκοκκαλιά και τον ανθό της κοινωνίας αποκλεισμένους και από την πολιτική ατζέντα και από το μέλλον.
Αυτή ακριβώς η δυσθυμία και η αίσθηση ότι «πιάσαμε πάτο» μπορεί να είναι η ιστορική ευκαιρία του Γ. Παπανδρέου.
Αναλαμβάνει με τις ελάχιστες δυνατές προσδοκίες. Αλλά και γι’ αυτό, επίσης, η κρίση η δική μας θα είναι πολλή αυστηρή. Και η υπομονή μας βραχεία.
4 σχόλια:
Μηπως οομως κι εμεις θα πρεπει ν αλλάξουμε νοοτροπια και επιτελους να γινουμε πιο υπεύθυνοι σαν πολίτες και να μην τα περιμένουμε όλα απο τον εκάστοτε ΕΝΑΝ ;;;
Μηπως θα πρεπει να τον βοηθήσουμε να κανει αυτες τις ιδεες και τα οράματα του πράξη ;;;
Παμε λοιπον να κανουμε την αρχη, να διορθώσουμε τα δικά μας κακως κείμενα πρώτα για ναχουμε απαιτηση ν αλλάξουμε και το σύνολο...
Καλή βδομάδα Γλύκα μου
Φιλιά και την αγάπη μου
Αρης
Το κείμενο σου με αγγίζει..
μακάρι να αγγίξει κι εκείνους που πρέπει..
καλησπέρα Aza :)
Άρη μου ας έχουμε υπομονή πάνω από όλα.Ας περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί.Όσο για τις αλλαγές στους εαυτούς μας πιστεύεις πως γίνεται;Το βρίσκω ακατόρθωτο.Φιλιά πολλά.Καλή βδομάδα και σε σένα Άρη μου.Την αγάπη μου.
Ευρύνοε μακάρι...Μα μάλλον δεν χαμπαριάζουν από διαβάσματα μερικοί. Φιλιά πολλά και σε σένα και στο Σαββινάκι σου.Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου