Αγαπητή μου γαλανόλευκη...

«Όταν τα κρόσσια της με άγγιζαν στο πρόσωπο καθώς τα κουνούσε ο αέρας αισθανόμουν ν’ ανατριχιάζω σ’ όλο μου το σώμα», έλεγε ένας παλιός μου δάσκαλος καθώς περιέγραφε χρόνια αργότερα, σε μια συνάντησή μας, το πώς ένοιωσε όταν έγινε κάποια στιγμή σημαιοφόρος, όντας ακόμη μικρός μαθητής κι εκείνος. Ήταν ο ίδιος που μας είχε κάνει να γουρλώσουμε τα μάτια στην τάξη, όταν μας έλεγε ότι στις μάχες, αν αυτόν που κρατούσε τη σημαία τον εύρισκε καμιά σφαίρα και πληγωνόταν οι άλλοι στρατιώτες, αντί να τρέξουν να δουν τι έπαθε ο σύντροφός τους, έτρεχαν να πιάσουν τη σημαία μην τυχόν και αγγίξει στο χώμα, γιατί ποτέ δεν έπρεπε λέει να συμβεί κάτι τέτοιο.

Και μετά, απαραίτητα θα τραγουδούσαμε όσο γινόταν πιο δυνατά το «Πάντα κι όπου σ’ αντικρίζω με λαχτάρα σταματώ» κλπ.

Την Παρασκευή τον ξαναθυμήθηκα, οι υπάλληλοι του Δήμου να έχουν απλώσει κατάχαμα στον υγρό δρόμο τις γιρλάντες με τις τσαλακωμένες γαλανόλευκες σημαιούλες και βαριεστημένα να προσπαθούν να στήσουν έναν ακόμη στολισμό άλλης μιας Εθνικής γιορτής.

Χρόνια τώρα βάζουμε στα χέρια μικρών παιδιών αντικείμενα τόσο φορτισμένα όπως είναι η σημαία μας, τα βάζουμε να παρελαύνουν άκαμπτα και αφύσικα σαν τα παλιά μολυβένια στρατιωτάκια, ενώ στις πρόβες αντίθετα επικρατεί ο μεγαλύτερος δυνατός χαβαλές. Τους έχουμε φουσκώσει το κεφάλι με ανοησίες προσδιορίζοντας ότι οι μάχες έγιναν μεταξύ λαών, που άλλους τους γελοιοποιούμε χονδροειδέστατα, (Ιταλοί) και άλλους τους κάνουμε να εμπνέουν φόβο ακόμη και σήμερα, (Γερμανοί) αντί να στεκόμαστε και ν’ αναλύουμε τα καθεστώτα και την απαράδεκτη ολοκληρωτική νοοτροπία τους που είναι φανερό ότι οδήγησε στη σύγκρουση.

Είναι φανερό ότι οι γονείς γουστάρουν τις παρελάσεις και όποιος πολιτικός τολμήσει να τις καταργήσει το βαρύ πολιτικό κόστος θα πέσει να τον πλακώσει. Οι δήμαρχοι τις περιμένουν πώς και πώς για να κάνουν τη λεζάντα τους, τα ιδιωτικά σχολεία επίσης ούτε που να τ’ ακούσουν αφού δεν υπάρχει καλύτερη, και δωρεάν μάλιστα, διαφήμιση γι’ αυτά, οι μαθητές ακολουθούν μηχανικά και ανέχονται επί 12 χρόνια τα ίδια και τα ίδια, γιατί προσπορίζονται ένα γενναίο χάσιμο διδακτικών ωρών.

Η «εθνικόφρων μερίς» του πληθυσμού, γενικά ανατριχιάζει και στη σκέψη ότι μπορεί να ξυπνήσει μια 28η Οκτωβρίου και να μην έχουν παρέλαση τα σχολεία. Ανατριχιάζει επίσης και στην ιδέα ότι τη σημαία, με το σταυρό στην κορυφή της, μπορεί να την πάρουν στα χέρια τους και μαθητές αλλοδαποί.

Ας αποφορτιστεί επιτέλους αυτή η κατάσταση. Πώς; Σαν πρώτο βήμα ας καταργηθούν στην αρχή οι γαλανόλευκες σημαίες στις σχολικές παρελάσεις. Συγγνώμη δάσκαλε, η σημαία με τα χρυσά κρόσσια ας μείνει στην αποθήκη του σχολείου. Ας αποκτήσει κάθε σχολείο τη δική του σημαία. Πολύχρωμη, χαρούμενη, φτιαγμένη από τους μαθητές, αντανακλώντας τα γούστα, τη νοοτροπία και τις τοπικές ιδιαιτερότητες κάθε σχολείου και ας πάψουν τα παιδάκια να περπατούν σαν κακές απομιμήσεις φαντάρων.

Αξίζει να θυμόμαστε την 28η Οκτωβρίου για το πώς αντέδρασαν κάποιοι που ζούσαν σ’ αυτό τον τόπο όταν θέλησαν να εισβάλουν με το έτσι θέλω κάποιοι που δεν ζούσαν εδώ. Αυτό αρκεί.

Το επόμενο βήμα θα ήταν να σκεφθούμε τι νόημα έχει να δίνουμε την όποια σημαία στον καλύτερο μαθητή ή την καλύτερη μαθήτρια, ενώ από κοντά παραστάτες γίνονται οι κάπως λιγότερο καλοί. Και από πίσω εντελώς χωριστά να ακολουθούν οι πιο κακοί(;). Όπως μου είπε μια μαθήτρια, τη σημαία πρέπει να την κρατάει όποιος το θέλει και αν είναι περισσότεροι να γίνεται κλήρωση και όχι να το αποφασίζουν οι βαθμοί.

Ας τελειώνουμε και με τους ξύλινους λόγους. Ξέρω καθηγήτριες που δανείζουν η μια στην άλλη το λόγο της προηγούμενης χρονιάς και καθηγητές που έχουν εκφωνήσει δυο φορές τον ίδιο λόγο αποδεικνύοντας στους εαυτούς τους ότι κανείς δεν τους προσέχει και πόση υποκρισία κυκλοφορεί τις ημέρες των εθνικών εορτών.

Ας γίνονται συζητήσεις όπου να μετέχουν περισσότερα παιδιά. Ας κάνει τον κόπο κάποιος να τους εξηγήσει τι είδους καθεστώτα είχαν αναμιχτεί στο Έπος του ’40 αλλά και γιατί οι Έλληνες στρατιώτες βρέθηκαν τόσο απροετοίμαστοι στα χιόνια, χάνοντας τη ζωή τους ή έστω τα πόδια τους και γιατί είχαμε τόσες απώλειες.

Η ιστορία της σημαίας αρχίζει από τους προϊστορικούς χρόνους, όπου ήταν απλά το σύμβολο του αρχηγού, που το κρατούσε και προήδρευε στις συγκεντρώσεις όπου έπρεπε να λυθούν τα προβλήματα και οι καυγάδες της ομάδας. Ενέπνεε το σεβασμό αλλά δεν ήταν σύμβολο επίθεσης. Σήμερα θα μπορούσε η σημαία στα σχολεία να σημαίνει τη γιορτή και όχι το στρατόπεδο.

cλopy από τη θάλασσα του διαδυκτίου