ΕΣΔ132... ένα ταξίδι έκπληξη

Όπως κάθε μέρα έτσι και σήμερα αφού σηκώθηκα και έφτιαξα τον καφέ μου, κάθησα στον υπολογιστή μου. Κυριακή... Το σπίτι είναι στην εντέλεια, καθαρό και γεμάτο λουλούδια. Όλα γύρω μου τακτοποιημένα, έτσι όπως μου αρέσει να είναι. Δεν ξέρω πότε το απέκτησα αυτό το χούι. Αλλά αν το πρωί ξυπνήσω και δεν είναι το σπίτι στην τρίχα, νιώθω να αποσυντονίζομαι. Νιώθω ένα κομφούζιο εσωτερικό. Έτσι φροντίζω κάθε βράδυ πριν πάω για ύπνο να είναι όλα στη θέση τους.

Έφτιαξα λοιπόν τον καφέ μου, σκέφτηκα πρόσωπα αγαπημένα και κρατώντας τα στο μυαλό ξεκίνησα το ταξίδι με το καραβάκι μου. Τις Κυριακές έχει ησυχία στη γειτονιά. Ο κόσμος είναι σπίτι, με τις οικογένειες του. Είναι και η ώρα του μεσημεριανού φαγητού και το απολαμβάνει. Έτσι μπορείς να γυρνάς στα σοκάκια με ηρεμία και χωρίς να βιάζεσαι.

Τον τελευταίο καιρό απέκτησα άλλη μια συνήθεια... να κοιτάζω τα στατιστικά μου. Εντελώς τυχαία μια μέρα διαπίστωσα ότι οι επισκέψεις δεν είναι μόνο από γείτονες, της ίδια πόλης, της ίδια χώρας, αλλά και από πιο μακρυνά μέρη. Γερμανοί, Ελβετοί, Σουηδοί, μέχρι και Κινέζοι έχουν επισκεφτεί το καραβάκι. Βέβαια πάντα αναρωτιέμαι τι καταλαβαίνουν, αλλά μετά σκέφτομαι ότι κι εγώ μπαίνω σε σελίδες «αλλοδαπές», απλά και μόνο γιατί με κέντρισε μια φωτογραφία.

Σήμερα λοιπόν εκείνο που κέντρισε την περιέργεια μου, αν και σπάνια συμβαίνει, ήταν αυτή η διεύθυνση http://nectar18.blogspot.com/ . Το 18 μάλλον το προσπέρασα αλλά η λέξη «νέκταρ» μου τράβηξε την προσοχή. Ήταν η μόνη όμορφη μέσα στα στατιστικά. Γιατί όπως έγραψε και ο αγαπητός Ορέστης προ ημερών το τι μπορεί να δεις στις αναζητήσεις δεν περιγράφεται. Α, παρεπιπτώντος, πριν λίγο κάποιος μπήκε στο καραβάκι αναζητώντας στοιχεία για τη λέξη «πέτουρα!». Πέρασε ο καιρός αν θέλει να τα κάνει. Όσο για συνταγή μαγειρέματος θα βρει ελπίζω σε κάποια άλλη σελίδα. Επιστρέφω λοιπόν στο «νέκταρ»...


Μιας και όπως είπα είναι όλα χαλαρά σημέρα, σκέφτηκα να πάω μια βόλτα να δω τι εστί «νέκταρ». Κι εκεί με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη... Η πρώτη αίσθηση που έχεις μπαίνοντας στο blog, είναι ότι έχεις μπροστά σου ένα παγωτό... με γεύση βανίλια που στο σερβίρουν σε ένα υπέροχο φούξ μπωλ! Μετά το μάτι σου πάει κατευθείαν σε μια κούκλα, την Νεκταρία. Τελικά η φύση κάνει θαύματα το έχουμε πει πολλές φορές. Ένα κορίτσι 18 ετών από την Κύπρο.

Κι αφού περιεργάστηκα το σπιτικό της και εγκληματίστηκα στο χώρο, διάβασα το πρώτο post που υπήρχε πάνω πάνω. Κι εκεί με περίμενε η έκπληξη... Μάλλον μηχανικά, και χωρίς να το καταλάβω θα το διάβασα 3-4 φορές... Αυτός ο καφές δεν με ξύπνησε, χρειάζομαι και δεύτερο μάλλον.

Το post της Νεκταρίας έγραφε...

Αγαπημένο μου ιστολόγιο.....
By Νεκταρία Παπανεοκλέουςστις 3:03 μμ
Σήμερα 16 Σεπτεμβρίου, ώρα 1,47..
Ότι και να πω γι' αυτό το blog είναι πολύ λίγο. Διαβάζοντας άρθρα, κομμάτια,στιχάκια,τραγούδια ή ακόμη και λέξεις... βλέπεις αλήθειες και ιδανικά με τα μάτια άλλων ανθρώπων. Αισθάνεσαι τον πόνο, την θλίψη ακόμη και την οργή του συγγραφέα ουτε καν γνωρίζοντας πως μοιάζει η εμφάνιση του. Σε συνδυασμό με τις εικόνες και το γραφικό χαρακτήρα..(έστω και από τις γραμματοσειρές) που χρησιμοποιούν & με τα χρώματα στο φόντο δημιουργείτε μια μυστηριακή ατμόσφαιρα,που σε ταξιδεύει κοντά στο κάθε θέμα..

"Κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλον,

Καμμιά στιγμή δεν είναι ίδια με την άλλη."
Από το βιβλίο του Π. Βενέτη

Κομμάτι από αποσπάσματα κειμένων που βρίσκονται στο blog αυτό.
Αν επισκεφθείτε το blog αυτό θα περιμένω τα σχόλια σας.
(πηγή εικόνας:www.google.com, πηγή αποσπάσματος απο τo www.karavaki.pblogs.gr απο το βιβλίο του Π.Βενέτη.Το κείμενο γράφτηκε απο Νεκταρία Π.)


Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν κάθησα να σας γράψω όλα αυτά για να κάνω εντύπωση. Δεν μου αρέσουν αυτά. Το καραβάκι το έκανα για μένα. Και μόνο για μένα. Δεν με ενδιαφέρει αν θα είναι στα hot, στα top 100, αν θα μπουν ή δεν θα μπουν να το διαβάσουν. Είναι πάνω από όλα για να το βλέπω εγώ. Για να γράφω εγώ. Για να ταξιδεύω εγώ. Είναι ένας χώρος όπου μπορώ να επικοινωνώ με τους λίγους φίλους ανθρώπινα και ζεστά. Απλά ένιωσα παράξενα διαβάζοντας τα όσα η Νεκταρία έγραψε. Παράξενα όμορφα... Ίσως και το γεγονός ότι τελευταία υπήρξαν πολλές επιθέσεις από διάφορους ανώνυμους να συντέλλεσε στο να είμαι επιφυλακτική και σε άμυνα. Και ξαφνικά ένα κορίτσι 18 χρονών, μας φοράει τα γυαλιά με την ανωτερότητα του. Μας δείχνει ότι είναι όμορφο να μοιράζεσαι. Είναι ανθρώπινο να επικοινωνείς. Είναι προτιμότερο να λες «καλογιάννης» από «κακογιάννης».


Τον τελευταίο καιρό διαβάζω για καταγγελίες ανώνυμες, για σφραγίσματα άλλων blogs, πλήθος οι ανώνυμοι γράφουν την απόψη τους, που πάντα είναι για κακό. Γιατί σπάνια ανώνυμος γράφει κάτι όμορφο. Συνήθως δεν έχουν το θάρρος να βγούνε μπροστά και να πούνε αυτά που σκέφτονται. Έτσι πίσω από την ανωνυμία οχυρώνονται. Βλέπω επίσης ανθρώπους που μοιάζουν με σκυλιά έτοιμα να επιτεθούν, περιμένουν να γράψεις κάτι και δαγκώνουν. Βλέπω άλλους που η μέση τους από το πολύ σκύψιμο, κοντεύει να γίνει σαν πολύθρονα πτυσόμενη. Τέλος βλέπω ανθρώπους που χωρίς καμμιά ντροπή, τη μια στιγμή κατηγορούν και την άλλη είναι όλο χαιδεύουν... Θα έρθει η ώρα να το ανοίξουμε κι αυτό το κεφάλαιο κάποτε, αν στο μεταξύ δεν θα έχει φθαρεί εντελώς, και θα είναι για πέταμα. Βλέπω ανθρώπους που στην αγωνία τους να γεμίσουν τα κενά της ψυχής τους, ασχολούνται με πράγματα ανούσια και μικρά. Βλέπω... βλέπω... βλέπω... όπως άλλωστε κι εσείς όλοι.


Δεν κρίνω κανέναν, απλά προβληματίζομαι μέσα από όλα αυτά. Προσπαθώ να βρω γιατί συμβαίνουν. Γιατί είμαστε έτσι οι άνθρωποι. Ίσως να μην την βρω ποτέ την απάντηση. Δεν έχει όμως τόση σημασία. Σημασία έχει να υπάρχει φως στην καρδιά σου, να τη νιώθεις ζεστή και ζωντανή. Κι ίσως να μην χρειάζεται και καθόλου να ασχοληθείς με όλα αυτά τα «γιατί». 'Ισως να αξίζει περισσότερο να κάνεις το ταξίδι με λίγους επιβάτες και να είναι ήσυχο. Να μην ταράζεις τα νερά, να μην προκαλείς κύματα μεγάλα. Μια διαδρομή σε μια θάλασσα με μπουνάτσα, μέχρι να βρεθεί το απάνεμο λιμάνι να αράξει το καράβακι.



ΥΓ. Νεκταρία σε ευχαριστώ για όσα με έκανες να σκεφτώ...