Δεκέμβρης θα ειπεί χειμώνας και, μάλιστα, βαρύς και τσουχτερός. Είναι μήνας, πέρα για πέρα, χειμωνιάτικος. Μήνας που περονιάζει ανθρώπους και ζωντανά με το παγερό του χνώτο. «Βλάχε μου πότε κρύωσες; Αυτού κοντά τα Άη-Αντριώς, του γέρου Νικολάου». Έτσι λέει η παροιμία για να επισημάνει πιότερο το πολύ κρύο του Δεκέμβρη και για να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην εμφάνισή του, που συμπίπτει απόλυτα με το έμπα του χειμώνα.
Έχω ακούσει πολλούς ξωμάχους να λένε τον Δεκέμβρη «καρδιά του Χειμώνα».
Κι είναι, πράγματι, ο Δεκέμβρης πιότερο απ τον Γενάρη, η καρδιά του Χειμώνα, γιατί τα κρύα την εποχή αυτή είναι πολύ πιο αισθητά και παγερά τόσο στις πεδινές περιοχές, όσο και στα νησιά μας. Οι άνθρωποι κλείνονται στα σπίτια τους κι οι υφάντρες κουβεντιάζουν με τους κάρινους αργαλειούς τους στα κατώγια και συχνομιλούν με τις γοργές τους σαϊτες και με τα πλουμιστά κεντήδια των υφαντών. Και θα ήταν η ζωή για τον υπαίθριο λαό μας πολύ μονότονη, αν δεν κουβαλούσε μαζί του τούτος εδώ ο μήνας ένα σωρό γιορτάδες και γιορτάσια, που αλλάζουν τη μονοτονία και σκορπούν χαρές και γλέντια στα κονάκια των ξωμάχων μας.
Βασίλη Λαμνάτου, «Οι μήνες στην αγροτική και ποιμενική ζωή του λαού μας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου