Πάει, πέρασε και του Αι Νικόλα. Νομίζω ήταν η μεγαλύτερη γιορτή πριν από τα Χριστούγεννα. Δεν τα πάω καλά βέβαια με τα εορτολόγια, αλλά έτσι πιστεύω. Ο Σάντα Κλάους, ή Νικολάους που χτες γιορτάστηκε στη Γερμανία, αλλά και στις περισσότερες ευρωπαικές πόλεις. Ποτέ δεν μπόρεσα να το συνηθίσω πως έπρεπε του Αι Νικόλα να ανταλλάξουμε τα δώρα μας. Μου φαινόταν πολύ πρόωρο και χαλούσε την παράδοση που θέλει τα δώρα να τα βρίσκουμε κάτω από το δέντρο την αρχιμηνιά της νέας χρονιάς. Φερμένα από τον Άγιο Βασίλη.
Με αυτές τις σκέψεις σηκώθηκα σήμερα. Έφτιαξα καφέ και κάθησα να διαβάσω εφημερίδες. Τι συνήθεια κι αυτή... ηλεκτρονικός τύπος... δε χρειάζεται να ξεφυλλίζεις, δεν νευριάζεις από το τεράστιο ταμπλόιντ που δεν μπορείς να το κάνεις ζάφτι. Απλά κλικάρεις... Ξεκίνησα με τη Ναυτεμπορική. Θεωρώ ότι είναι μια έγκυρη και σοβαρή εφημερίδα. Ασχολείται με πολιτικοοικονομικά περισσότερο, αλλά έχει και τη στήλη «Τέχνη & Ζωή» με θέματα ενδιαφέροντα. Από όλη την ύλη εκείνο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν μια ειδήση δυο θανάτων. Δυο θανάτων που συνέβησαν την Τρίτη στις 2 του Δεκέμβρη. Μια κακή Τρίτη, θα μπορούσε να χαραχτηριστεί. Η Μαργαρίτα και ο Κωνσταντίνος έφυγαν αναπάντεχα από τη ζωή. Και ο θάνατος, όσο κι αν τον θεωρούμε φυσική κατάληξη, είναι πάντα βίαιος.
Η Μαργαρίτα Καραπάνου, μια συγγραφέας που έζησε τη ζωή της ακραία. Λογικό το βρίσκω. Ακραίοι είναι όλοι οι άνθρωποι που δημιουργούν. Έστω και με λέξεις... Το Νοέμβρη κυκλοφόρησαν δυο βιβλία της. Δυο βιβλία που αναφέρονται στη ζωή της ολάκερη. Το «Η ζωή είναι αγρίως απίθανη» με συγκλονιστικά αποσπάσματα από τα ημερολόγια της και το «Δε μ' αγαπάς. Μ' αγαπάς» με επιστολές προς τη μητέρα της. Εξομολόγηση, συνθηκολόγηση, ξεκαθάρισμα των ντουλπιών της ψυχής της. Όπως και να το δεις, δεν μπορείς να μην σταθείς στην συγκυρία της απώλεια της.
Από την άλλη ο ορμητικός Κωνσταντίνος. Νεότατος, μόλις 31 χρόνων. Καθηλωτικό τον χαραχτηρίζουν πάνω στο σανίδι. Την εποχή αυτή έπαιζε στο «Ξύπνημα της Άνοιξης». Ένα έργο που τον έφερνε να συνομιλεί με τον ίδιο το θάνατο. Ένας ηθοποιός με σάρκα και γλώσσα πυρωμένες πάνω στη σκηνή, που εκσφενδονίστηκε στις αγκάλες του θεατρικού κοινού μετά το ρόλο του «λαβωμένου» γιου στο «Γάλα», αναφέρει η εφημερίδα.
Η ζωή είναι αγρίως απίθανη, έγραφε η Μαργαρίτα Καραπάνου. Και αγρίως σκληρή και κρύα, όταν φτάνουν αυτές οι ειδήσεις έτσι ξαφνικά. Τώρα είναι η ώρα της παρηγοριάς ...
Στην Καθημερινή τράβηξε την προσοχή μου ένα θέμα με τίτλο, «Τυχεροί και χαμένοι από την Εγνατία». Ο δρόμος που μας έφερε πιο κοντά με μεγάλες πόλεις. Που άνοιξε το χάρτη απομονωμένων περιοχών, όπως η Ήπειρος. Όλοι μιλούσαν και μιλάνε για τους εξαιρετικής κατασκευής αυτοκινητοδρόμους. Μα κανένας δεν σκέφτηκε τι απέγιναν όλα εκείνα τα μαγαζιά και οι επιχειρήσεις που βρισκόταν στην Καστανιά. Θα σας πω εγώ τι απέγιναν... Την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί, το καλοκαίρι, είδα μαρασμό. Τα μαγαζιά έρημα. Αυτά που άλλα χρόνια τέτοια εποχή ήταν γεμάτα. Ψυχή δεν υπήρχε. Απόρησα μάλιστα που ήταν και ανοιχτά. Αλλά τι να κάνουν οι άνθρωποι; Αυτά ήταν και είναι η ζωή τους όλη.
Από τότε που άρχισε να λειτουργεί η Εγνατία Οδός συνδέοντας Βέροια και Κοζάνη, με 15 σήραγγες, τα σπλάχνα του Βερμίου κι άλλες τόσες κοιλαδογέφυρες, ο παλιός δρόμος που γνώρισε μέρες δόξας και συνεχούς κυκλοφορίας, έχει περιπέσει πλέον στη σιωπή και την ερήμωση.
Εκατοντάδες επαγγελματίες από τους πρόποδες του βουνού μέχρι την κορυφή του (Πολύμυλος, Γεωργιανοί, Ζωοδόχος Πηγή, Προφήτης Ηλίας, Καστανιά, Τριπόταμος) από τη μια μέρα στην άλλη είδαν τα διερχόμενα οχήματα να μειώνονται κατά 95%, τα τραπέζια στις ταβέρνες να αδειάζουν και στους πάγκους τις ξακουστές πατάτες Πολυμύλου και τα άλλα τοπικά προϊόντα να μένουν απούλητα.
Ενας ολόκληρος παραγωγικός ιστός που είχε απλωθεί επί δεκαετίες κατά μήκος 34 στριφογυριστών ορεινών χιλιομέτρων, από το 2004 που εγκαινιάστηκε η Εγνατία Οδός, ζει πλέον με τις θύμησες των παλιών καλών ημερών, τότε που για να βρεις τραπέζι στο ξακουστό «Γρα-Γρου» (μαγειρείο στον σταθμό οδηγών στην Καστανιά) έπρεπε να κάνει το θαύμα της η γειτονική Παναγία Σουμελά.
Πενήντα χιλιάδες οχήματα τον διέσχιζαν καθημερινά προερχόμενα από τους νομούς Θεσπρωτίας, Ιωαννίνων, Γρεβενών, Κοζάνης και Καστοριάς με κατεύθυνση τη Θεσσαλονίκη και τους υπόλοιπους νομούς της Μακεδονίας και της Θράκης (κι αντίστροφα), εκατομμύρια ταξιδιωτών γεύτηκαν τα περίφημα σουβλάκια και την ανεπανάληπτη φασολάδα του Βερμίου και αναρίθμητοι στάθηκαν για λίγο να ξεδιψάσουν στα γάργαρα νερά, να ηρεμήσουν το στομάχι τους από τις στροφές, να πιουν καφέ ή να απολαύσουν μόνο το πανέμορφο τοπίο από ψηλά και τη θέα ώς τα απέναντι Πιέρια.
«Πριν την Εγνατία από εδώ περνούσε όλη η Ευρώπη λόγω και των γεγονότων στη Γιουγκοσλαβία». Σαράντα χρόνια ο κ. Ξενοφών Καλιαρίδης και η συζυγός του, έξω από τους Γεωργιανούς Ημαθίας, εξακολουθούν να πωλούν ποντιακές πίτες, φρούτα εποχής και σπιτικά γλυκά, ποντάροντας τώρα στη λιγοστή κίνηση της Κυριακής και στους προσκυνητές για τη Σουμελά.
«Δεν μπορείς να σταματήσεις την εξέλιξη, αλλά θα μπορούσε να υπάρξει ένα είδος μέριμνας για τους εκατοντάδες που βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς αντικείμενο απασχόλησης» συμπληρώνει.
Οι επαγγελματίες του Βερμίου έχουν καταθέσει πολλές φορές το αίτημα να μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους σε σημείο της Εγνατίας που θα τους υποδείκνυαν η εταιρεία και το ΥΠΕΧΩΔΕ. Ωστόσο, και παρά τις δεσμεύσεις και του κ. Σουφλιά, όπως σημειώνει ο κ. Παναγιώτης Αβραμίδης, «πρόκειται για φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Αυτή είναι η Ελλάδα μας. Προχωράει μπροστά γκρεμίζοντας κάθε τι στο πέρασμα της. Αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες ζωές. Μιλάει για το τι έφτιαξε, δίχως να λέει τι χάλασε για να το κάνει. Μια βιτρίνα όμορφα στολισμένη που από πίσω είναι γεμάτη βρωμιά. Κάπως έτσι γίνεται πάντα και μετά θυμώνω. Και δεν έχω καμιά όρεξη να συνεχίσω παρακάτω. Οι ειδήσεις είναι οι περισσότερες δυσαρέστες. Γεμάτες πόνο, θλίψη, αδιαφορία, θράσσος... και έρχονται Χριστούγεννα... Κι εμείς θα βγούμε να αποδείξουμε πάλι πόσο άνθρωποι είμαστε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου