Τούτες τις νύχτες σκέφτομαι τόσα πολλά... προσπαθώ να μπω πιο βαθιά μέσα μου. Να ανέβω σε όλες τις πεζούλες του εαυτού μου. Να περπατήσω σε όλα τα σοκάκια του. Συνήθως κάθομαι κάτω από τη σκάλα της καρδιάς μου. Εκεί που είναι στιβαγμένα τα ξύλα του χειμώνα. Εκεί που κανείς δεν μπορεί να με ενοχλήσει, πέρα από τις σκέψεις μου...
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι που ήθελε να γίνει καράβι...
Ήθελε να ταξιδέψει σε θάλλασες και πέλαγα. Να γνωρίσει άλλους τόπους, να δει κι άλλα λιμάνια. Ήθελε να κάνει ταξίδια στα βάθυ του μυαλού. Της καρδιάς. Να νιώσει τον ήρεμο κυματισμό του νερού. Να νιώσει το άγριο τσάκισμα των κυμάτων.
Μια φορά κι έναν καιρό οι βραδιές ήταν γεμάτες αρώματα και πυγολαμπίδες. Μύριζαν βασιλικό και δυόσμο. Χαρούμενες φώνες ακούγονταν παντού. Γέλια ανακατεύονταν με τις μυρωδιές και παρέσυραν και τα αστέρια.
Η νύχτα έπαιζε κρυφτό μαζί μας και μας έκλεινε το μάτι πονηρά. Κι εμείς με το παιχνίδι ξεγελούσαμε τους φόβους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου