Τις τελευταίες μέρες η χώρα περνά μια κρίση. Πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της. Η σπίθα που άναψε το μακελειό, ο άδικος θάνατος ενός παιδιού. Η Ελλάδα έγινε ηφαίστειο που φλέγεται και ξερνά από τα σωθικά της φωτιά και στάχτες. Ξερνά αγανάκτηση, οργή, θυμό, μίσος, βία... Δε θα αναλύσω τα γεγονότα. Το κάναν τόσοι πολλοί. Κι εγώ δεν είμαι ειδική. Σαφώς έχω άποψη για το ότι συμβαίνει. Αλλά αυτή ας την κρατήσω για μένα την ώρα τούτη. Ίσως στη χώρα αυτή, που λέμε ότι ακόμη υπάρχουν το συναίσθημα και το φιλότιμο, να πρέπει κάποιες φορές να μην μιλάμε. Όχι από φόβο. Αλλά από σεβασμό στα γεγονότα. Να μένουμε σιωπηλοί για να μπορούμε να ακούμε τι λένε και οι άλλοι. Να μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας.
Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω απόψε γιατί το νιώθω να μου πλακώνει την καρδιά, είναι οι συμπεριφορές των ανθρώπων. Έχει μεγάλο ενδιάφερον σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές να στέκεσαι παρατηρητής. Να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά. Να ακούς τους πάντες. Να βλέπεις... Συνειδητοποιείς λοιπόν πως άνθρωποι όχι «καθαροί», όχι τίμιοι με άλλους ανθρώπους βγαίνουν και φωνάζουν. Μιλούν για καλύτερους κόσμους, πιο φωτεινούς, πιο αληθινούς. Νιώθουν αγωνιστές. Νιώθουν ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, τις καταστάσεις. Κι αναρωτιέμαι... μπορείς να αγωνίζεσαι για το κοινό καλό, να φωνάζεις, να διαμαρτύρεσαι για ότι συμβαίνει, όταν δεν είσαι εσύ καθαρός; Όταν μέσα σου υπάρχει κακία, φθόνος, υποκρισία; Πως γίνεται να κοροιδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό; Πως γίνεται να μην σε ενοχλεί η συνείδηση σου; Πως...;
Bέβαια θα μου πείτε ότι δηλώσεις είσαι στη χώρα τούτη. Δηλώνεις «καλός» και αυτόματα γίνεσαι. Παίρνεις και το συγχωροχάρτι. Και μπορείς να κοιμάσαι τα βράδυα ήσυχος. Είναι σαν να σε χτυπούν νεράιδες με το μαγικό τους ραβδί και να σε μεταμορφώνουν. Μόνο που, πρέπει να μπορούμε να ξεχωρίσουμε το παραμύθι από την αληθινή ζωή. Το ψέμα από την αλήθεια. Το μαύρο από το άσπρο. Πρέπει να μπορούμε να δούμε τι λογής άνθρωποι είμαστε. Η αλήθεια ευτυχώς, μπορεί να αργεί να έρθει, αλλά κάποια μέρα φτάνει στο τέρμα και μας επισκέφτεται. Μας χτυπά την πόρτα και μας αντικρύζει κατάφατσα.
Θα αναρωτιέσται ίσως, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα γεγονότα. Θα απαντήσω, έχουν και μάλιστα μεγάλη. Η κοινωνία, είμαστε εμείς. Κι αν δεν αλλάξουμε εμείς, η εικόνα στον καθρέφτη θα είναι πάντα άσχημη. Γιατί εμείς είμαστε άσχημοι. Εσωτερικά... Σοκαριστήκαμε με τα γεγονότα. Που υπήρχε τόση βία κρυμμένη; Από που ξεφύτρωσε; Και ξεχάσαμε ότι τη βία την αναπαράγουμε και την μαθαίνουμε εμείς στα παιδιά μας. Στα σπίτια μας. Στα σχολεία τους. Στην κοινωνία μας. Γιατί λοιπόν τώρα κοιτάμε άναυδοι και ψάχνουμε για το τι φταίει; Ποιος φταίει;
Είμαστε μια σάπια κοινωνία. Μας αρέσει δεν μας αρέσει. Αυτό δείχνει η εικόνα. Και η εικόνα δεν είναι πλαστή. Είναι η αληθινή. Καλό θα ήταν λοιπόν, αντί να μιλάμε να προβληματιστούμε. Να ψάξουμε τους ευατούς μας πιο βαθιά. Να δούμε που είμαστε λάθος. Που μπορούμε να τους διορθώσουμε. Να προσπαθήσουμε να είμαστε τίμιοι πρώτα με μας τους ίδιους. Γιατί μόνο αν είμαστε τίμιοι με τους εαυτούς μας θα είμαστε και με τους άλλους. Να αλλάξουμε το εσωτερικό μας οικοδόμημα και να το βελτιώσουμε αν χρειάζεται επιδιόρθωση. Να μην αφεθούμε.
Δε κάνω κήρυγμα ηθικής. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα κηρύγματα. Και ότι λέω το πιστεύω ακράδαντα. Θυμώνω με τους ανθρώπους που μπορούν και είναι καλοί θεατρίνοι. Θυμώνω και οργίζομαι. Φοβάμαι επίσης. Φοβάμαι γιατί βλέπω ότι έχουν πάντα έναν τρόπο να πείθουν τους άλλους για το δίκιο τους. Ο θυμός κρατά λίγο όμως, γιατί μετά σκέφτομαι και λέω ότι ο καθένας είναι άξιος των επιλογών του. Το ποιοι άνθρωποι διαλέγουμε να είναι κοντά μας δείχνει και το ποιοι είμαστε τελικά. Το πως συμπεριφερόμαστε με τους ανθρώπους, δείχνει την ποιότητα του χαραχτήρα μας. Αν έχουμε φυσικά...Νιώθω ντροπή όχι για το μπάτσο που χτύπησε αυτό το αθώο παιδί, αλλά για όλους εμάς. Γιατί όλοι εμείς τραβήξαμε την σκανδάλη στον Αλέξη. Και όποιος διαφωνεί, ας κοιτάξει πρώτα βαθιά μέσα του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου