Ο καιρός ξαφνικά αγρίεψε. Μοιάζει με τους νέους που με ή χωρίς κουκούλες ξεχύθηκαν στους δρόμους τις τελευταίες μέρες. Χαμηλό βαρομετρικό στις καρδιές μας. Εν όψει γιορτών αλλά κανείς δεν μπορεί να χαρεί. Κανείς δεν μπορεί να χαμογελάσει. Όλοι είμαστε προβληματισμένοι και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Περίεργος καιρός...
Δε θα κάνω διαχωρισμό καλών ή κακών παιδιών. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν κακά παιδιά. Υπάρχουν κακοί γονείς, κακοί δάσκαλοι, κακοί πολιτικοί. Κακά παιδιά όμως, όχι.
Μακάρι να μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να μπούμε μπροστά στη σφαίρα για να σώσουμε το παιδί. Όμως δεν είχαμε τέτοια δύναμη. Η δολοφονία έγινε και τώρα μέσα σε αίθουσες δικαστηρίων δικάζεται ο ένοχος. Φωνές, θυμός, οργή. Ο κόσμος ζητά να τιμωρηθεί ο ένοχος. Είναι ο ίδιος κόσμος που μετά από λίγο καιρό θα έχει ξεχάσει το συμβάν και θα έχει προχωρήσει σε κάτι πιο επίκαιρο. Έχουμε μικρή μνήμη ως λαός.
Η σφαίρα που χτύπησε τον πιτσιρικά έκανε μεγάλη διαδρομή μέσα στα χρόνια για να τον πετύχει στο στήθος. Ξέκανε κι άλλους αθώους, εξοστρακίστηκε σε τοίχους δικαστηρίων βρώμικους από την πολυκαιρία, χτύπησε πάνω σε τσιμεντένιες ζαρτινιέρες, λοξοδρόμησε στη Θεσσαλονίκη θερίζοντας έναν δεκαεφτάχρονο Σέρβο στην μέση της Τσιμισκή. Ενδιάμεσα, πήρε μαζί της και μερικούς ακόμη. Κι όλα αυτά τα χρόνια, αυτή η σφαίρα δυνάμωνε από τη δική μας αδιαφορία. Αυτή η σφαίρα έτρεχε επί είκοσι τέσσερα χρόνια, με στόχο την καρδιά του πιτσιρικά. Κανείς δεν μπήκε στο δρόμο της να τη σταματήσει. Είμαστε πολύ ανήμποροι, πολύ ανίκανοι, πολύ χορτάτοι. Κι είμαστε όλοι ένοχοι.
Το κακό είναι ότι αν δεν σταματήσει τώρα την πορεία της θα εξακολουθεί να σφυρίζει αδέσποτη, ανεξέλεγκτη, και το ίδιο θανάσιμη, πάνω από τα κεφάλια μας. Και η τάξη του 2008, οι ενήλικες του μεθαύριο, με δικές τους πια οικογένειες, θα συντρίβονται από την ίδια σφαίρα, όταν θα χτυπήσει, ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ, κάποιο από τα δικά τους παιδιά, που δεν έχει γεννηθεί ακόμα.
Και μετά θα στήνουμε πλιάτσικα πάνω στα νεκρά παιδιά. Πολιτικά πλιάτσικα που μέσα στην αναμπουμπούλα θα ζητάνε ψήφους, συσπείρωση, αγώνες, και μερικοί θα τρέχουν με το κόκκαλο στο χέρι γλύφωντας ότι προλάβουν.
Τηλεοπτικά πλιάτσικα με κάμερες παντού που θα δείχνουν το κλαμμένο πρόσωπο της μάνας και θα προβάλλουν στοιχεία για το τι παιδί ήταν ο νεκρός. Πόσο καλό, και από τι καλή οικόγενεια.Χρήσιμες πληροφορίες για να κατασπαράξει η κοινή γνώμη.
Επικοινωνιακά πλιάτσικα. Τι ωραία πλάνα, τι ωραίες φωτιές, τι μαζική διαδήλωση, τι κακοί κουκουλοφόροι, τι απελπισμένα παιδιά, τι γουρούνια οι μπάτσοι, επιτέλους, πού είναι η αστυνομία; Ολα αυτά, τα εντελώς αντίθετα, χωρίς το παραμικρό συμπέρασμα που θα μπορούσε να φωτίσει τα γεγονότα στις πραγματικές τους διαστάσεις - αυτό, προς Θεού, δεν θα συνέφερε κανέναν.
Ρατσιστικά πλιάτσικα. Μην ξεχάσουμε, βέβαια, και τους «αλλοδαπούς» που έκλεβαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Γιατί να χάσουμε την ευκαιρία να κάνουμε μαύρους στο ξύλο και καμιά εκατοστή πεινασμένους φουκαράδες; Αυτοί, έτσι κι αλλιώς, δεν μετράνε για ζωές κανονικές, αλλιώς έπρεπε να έχουμε τέτοιες εκρήξεις διαμαρτυρίας, σε όλη την Ελλάδα, τρεις φορές την ημέρα.
Ηταν υπέροχα. Και τώρα πάμε για σουβλάκια. Τι θα βάλεις στο ρεβεγιόν, Αλέκα μου;
Και η ζωή συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου