H γιορτή του Αι Νικόλα, σήμαινε πάντα πολλά για μένα. Από μικρό παιδί, τότε που ζούσε ακόμη ο παππούς και η γιαγιά. Έχω κρατήσει στην ψυχή μου τις πιο όμορφες αναμνήσεις. Τη μέρα του Αγίου Νικολάου ξεκινούσαν τα Χριστούγεννα στο σπίτι. Βλέπεις, τότε δεν στόλιζε ο κόσμος από τόσο νωρίς. Παραμονές του Αι Νικόλα όλη η οικογένεια μαζεμένη για να στολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Και η επόμενη, μεγάλη γιορτή στο σπίτι... Μόλις ξυπνούσαμε ρίχναμε κάτι στις πλάτες μας και κατεβαίναμε στο σπίτι του παππού. Να του φιλήσουμε το χέρι και να του ευχηθούμε τα χρόνια μας πολλά. Θυμάμαι το χαμόγελο του. Μεγάλο, σαν την αγκαλιά του.
Το πρωινό εκείνο ο παππούς ξυπνούσε πολύ νωρίς. Πριν καλά καλά ξημερώσει. Ντυνόταν και πήγαινε στην εκκλησία του Αι Νικόλα να ανάψει το κερί του. Κάτι που έκανε κάθε μέρα, αλλά εκείνη ειδικά είχε αλλιώτικο χρώμα. Μετά γύριζε σπίτι και καταπιανόταν με το ψητό. Ποτέ δεν το έκανε η γιαγιά. Αυτό ήταν δουλειά του παππού, που ήταν μερακλής. Σαν τώρα θυμάμαι... έπαιρνε το κρέας και το μπαχάρωνε. Μπόλικο πιπέρι και αλάτι να σηκώνει κρασάκι, έλεγε. Μετά έπαιρνε σκελίδες σκόρδο, τρυπούσε το κρέας με το μαχαίρι και τις έμπηγε μέσα. Το βούτυρο στο τέλος και τύλιγμα στη λαδόκολα. Το έδενε με σπάγκο και το έβαζε μέσα στο φούρνο της ξυλόσομπας. Μοσχοβολούσε το σπίτι ολάκερο από εκείνο το ψητό.
Η γιαγιά είχε ετοιμάσει τα πρώτα γιαπράκια και σαλιάρια. Ένα κατεξοχήν χριστουγεννιάτικο γλυκό που το έβρισκα πολύ ενδιαφέρον μιας και τσιμπούσε με ένα ειδικό τσιμπιδάκι το ζυμάρι και του έκανε σχέδια. Τη μέρα εκείνη ερχόταν όλα τα παιδιά του παππού στο σπίτι και τρώγαμε μαζί το μεσημέρι. Ήταν παράδοση αυτό. Και μιας που κάθε παιδί είχε και από έναν Νικόλα, η γιορτή ήταν λαμπρή.
Εμείς τα παιδιά, τη μέρα εκείνη που κανένας δεν μας πρόσεχε λόγω κόσμου, είχαμε πανηγύρι. Νιώθαμε τη μαγεία των Χριστουγέννων που πλησίαζαν. Κι εκείνο το γιορτινό τραπέζι της μέρας του Αι Νικόλα μου άρεσε πολύ. Που είμασταν όλοι μαζεμένοι, που τα πρόσωπα ήταν χαμογελαστά, που ο καθένας είχε από μια καλή κουβέντα να πει. Αγάπη και ομόνοια στο σπιτικό μας. Και οι παππούδες το νιώθανε αυτό και χαιρόταν κι εκείνοι.
Ο παππούς ο Νίκος έχει πολλά χρόνια που έφυγε. Ήμουν η αδυναμία του. Το κορίτσι του... έτσι με φώναζε. Νιώθω όμως, πως υπάρχει πάντα μέσα μου. Πολλές φορές το λέω, ότι τον νιώθω να τριγυρνά μέσα στο σπίτι. Σαν να είναι εδώ. Σαν να μας φυλάει. Όπου και να ναι, ότι και να κάνει, για μένα θα είναι πάντα ο αγαπημένος μου παππούς. Και τη μέρα της γιορτής του θα είναι όλα στολισμένα γι κείνον. Όπως θα ήθελε να βλέπει εκείνος το σπίτι. Γεμάτο φως. Και στις ψυχές μας αγάπη μόνο. Αγάπη και ομόνοια.
Μέρα μεγάλη η σημερινή και εύχομαι σε όλους τους Νικόλες της καρδιάς μου να είναι χαμογελαστοί και ευτυχισμένοι... όπου κι αν είναι. Από όσο μακρυά κι αν μας κοιτούν... γιατί τελικά, ότι αγαπάς το έχεις μέσα σου. Εκεί ζει και ανασαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου