Ξύπνησα νωρίς σήμερα. Δε σηκώθηκα αμέσως από το κρεβάτι. Χουζούρεψα κοιτάζοντας το συννεφιασμένο ουρανό. Αυτά τα γκρίζα σύννεφα που έχουν κυκλώσει την πόλη. Σκέφτηκα ένα πρόσωπο αγαπημένο και όπως πάντα χωρίς να το καταλάβω ένα χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπο μου. Σηκώθηκα κρατώντας το χαμόγελο. Έκανα ένα χαλαρωτικό ντουζάκι, και μετά έτρεξα στην κουζίνα για καφέ. Να τον ετοιμάσω και να καθήσω να γράψω. Με την ησυχία μου. Την λατρεύω την ώρα αυτή. Όταν τα καταφέρνω και είμαι ξύπνια. Ο κόσμος δεν έχει βγει στους δρόμους και μοιάζει η πόλη έρημη. Κοιμάται ακόμη. Δειλά δειλά ακούγονται οι πρώτοι θόρυβοι.
Τόσο πρωί ακόμη και οι σκέψεις κοιμούνται. Σιγά σιγά άλλες ανοίγουν τα μάτια, άλλες χασμουριούνται και άλλες αρνούνται πεισματικά να ξυπνήσουν. Μερικές τεντώνονται, ενώ άλλες μοιάζει να είναι ναρκωμένες. Πρώτες πάντα όρθιες αυτές που χαμογελούν. Παράξενο πράγμα τους τελευταίους μήνες. Συνήθως οι μουτρωμένες ήταν από νωρίς στο πόδι.
Μου αρέσει να είμαι καλά το πρωί. Να μην έχω κανένα βάρος στην ψυχή μου και να μπορώ να χαμογελώ. Να σκέφτομαι πράγματα που με κάνουν να νιώθω όμορφα. Μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο μου. Έξω, στο δικό μου μικρόκοσμο. Να χαζεύω τα χρυσάνθεμα, τα τριαντάφυλλα που είναι έτοιμα να ανθίσουν. Τι παράξενο κι αυτό... νόμιζα πως τέτοιο καιρό τα τριαντάφυλλα δεν βγάζουν πια άνθη. Όμως ο κήπος είναι έτοιμος να γεμίσει χρώματα. Να σπάσει αυτό το γκρίζο του καιρού. Με πινελιές σε ροζ, πορτοκαλί και κίτρινο.
Μέσα από τα σύννεφα φάνηκε το φως του ήλιου. Ξύπνησε κι αυτός και ετοιμάζεται να πάρει τους δρόμους του ουρανό. Ξυπνάει η φύση, ξυπνάει η πόλη. Ώρα να ξυπνήσω κι εγώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου