Κατμαντού, όπως λέμε Αθήνα... Η εικόνα θα μπορούσε να είναι τραβηγμένη από τα γεγονότα της Αθήνας. Φαίνεται, ότι η βία έχει το ίδιο πρόσωπο παντού...
Εναντίον ποιου θα εκσενδόνιζα τα παπούτσια μου, αν είχα την ευκαιρία και τα κότσια; Η ερώτηση μοιάζει απλή, μπορεί και διασκεδαστική.
Φόρος τιμής στον σύγχρονο ξυπόλητο ήρωα, τον Ιρακινό δημοσιογράφο που παπούτσωσε τον απερχόμενο Αμερικανό πρόεδρο.
Όπότε; Mέσα στο μυαλό μου αρχίζω να αντιγράφω την πράξη του. Έτοιμη, με καθαρές κάλτσες (μη γίνουμε και ρεζίλι), πάνοπλη, με στοκ από Γκούτσι μέχρι Μιγκάτο, για τη φανταστική μου επίθεση. Γεμάτη ορμή, αγωνιστικό θάρρος και ... αμηχανία.
Αμηχανία γιατί, τελικά, δεν ξέρω σε ποιον να πετάξω το παπούτσι. Η, μάλλον, σε ποιον να το πρωτοπετάξω. Στο κράτος, που μοιάζει να έχει σταθεί απέναντί μου σαν εχθρός; Που παίρνει τους φόρους μου για να τους στείλει, ύστερα από πολλές μιζο-περιπέτειες, σε βλαμμένα ομόλογα και προσωπικές offshore; Στους πολιτικούς, που ακούγονται όλο και περισσότερο σαν εκφωνητές τηλεμάρκετινγκ, διαλαλώντας με υστερική χαρά τις αρετές διαφόρων προϊόντων και μαντζουνιών στα οποία ούτε οι ίδιοι δεν έχουν εμπιστοσύνη; Στη Δικαιοσύνη, που αισθάνομαι ότι με αφήνει εντελώς ξεκρέμαστη, όταν εκδίδει αποφάσεις ατιμωρησίας για πράξεις απαράδεκτες, που εξαγριώνουν την κοινή γνώμη;
Αυτό το παπούτσι, ποιος θα το πάρει; Σε ποιο δόξα πατρί θα καταλήξουν τα ορειβατικά μου μποτάκια, οι βραδινές μου σατέν γόβες, τα ιδρωμένα μου αθλητικά, τα πανάκριβα στιλέτα μου; Μεσάζοντες, παπαγαλάκια, φορομπήχτες, γκόλντεν μπόις, ιερομάρτυρες Παχούμιοι, θα μιλήσετε με τα ξώφτερνά μου!
Τόσα πολλά τα μέτωπα, τόσο λίγα παπούτσια... Θα έπρεπε να είμαι η παπουτσομανής Ιμέλντα Μάρκος για να έχω τόσα πολλά ζευγάρια, αρκετά για να καταλήξουν στις κουρούπες όλων των πιθανών αποδεκτών. Εκεί είναι που αρχίζω να ζηλεύω τον Ιρακινό - τον άνθρωπο με το ένα μόνο ζευγάρι, και τον έναν, τον ενσαρκωμένο, τον αληθινό εχθρό. Η μοίρα του είναι φοβερή, αλλά ο στόχος του, τουλάχιστον, ξεκάθαρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου