O πατέρας μου επέμενε πάντα, πως όταν κάποιος ασχολείται με την τέχνη και την ιστορία της τέχνης πρέπει να ξεκινά πρώτα από την ιστορία του σπιτιού του. Η αισθητική του οικογενειακού περιβάλλοντος έλεγε σε ακολουθεί παντού.Όταν έφευγα από το σπίτι, είχα πάντα στη βαλίτσα μου γλυκό του κουταλιού τριαντάφυλλο και τις φωτογραφίες της οικογένειας σαν οδηγό. Για να ανακαλύπτω την αισθητική της ζωής.
Το γλυκό τριαντάφυλλο είναι τέχνη. Θέλει ηρεμία και γούστο, όχι τρέλες. Η συνταγή παλιά, αλλά δοκιμασμένη. Με το γλυκό τριαντάφυλλο και τις φωτογραφίες περπάτησα ένα σωρό δρόμους. Μέσα από στράτες, άγνωστες λεωφόρους. Άλλοτε πάλι βρέθηκα σε τόπους γκρίζους, γεμάτους σύννεφα και σταλαγματιές.
Η τελευταία στράτα με έβγαλε σε έναν ολάνθιστο κήπο. Ένα βράδυ της άνοιξης, μου άνοιξε την μεγάλη σιδερένια του πόρτα και μπήκα μέσα. Στην αρχή δίχως να καταλαβαίνω που είμαι. Που βρίσκομαι. Βάδιζα μόνο. Μετά με συνεπήραν τα αρώματα του. Οι ψίθυροι που πλανιόνταν στον αέρα. Με μάγεψε... με μέθυσε γλυκά. Ένας κήπος γεμάτος άρωμα πασχαλιάς. Σε ένα βράδυ από αυτά που πεταρίζει η καρδιά για έναν νέο έρωτα.
Χειμώνας πια...κι εγώ ακόμη μες τον κήπο. Τρώω γλυκό τριαντάφυλλο, και κοιτώ τις φωτογραφίες μου. Μέρα τη μέρα ανακαλύπτω όλο και πιο πολύ την αισθητική του ... τον έρωτα, τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου