Η ζωή είναι περίεργη

Μπορεί να κατηγορούμε «τα κανάλια» για παθολογική (και μεταδοτική) βλακεία, αλλά προχτές τη νύχτα, η μικρή οθόνη μάς έκανε ένα υπέροχο δώρο: Επαιζε το «Η ζωή είναι ωραία» του Μπενίνι. Απ αυτά τα έργα που είναι όλα μαζί: και τέχνη, και διασκέδαση, και γέλιο, και σπαραγμός. Οταν τελειώσει η προβολή τους δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις γίνει ένας έστω -και λίγο- καλύτερος άνθρωπος.

Αν είδα το «η Ζωή είναι Ωραία;».

Οχι.

Είδα το «Υπολοχαγός Νατάσσα». Μονορούφι!

Γιατί; Δεν ξέρω. Το κιτς με μαγνήτισε όπως μια κόμπρα υπνωτίζει το θύμα της. Αυτή η ταινία πρέπει να συγκαταλέγεται στις χειρότερες όλων των εποχών, παγκοσμίως. (Και είναι πρώτη ή δεύτερη σε ρεκόρ εισιτηρίων ελληνική παραγωγή στην ιστορία μας, μην τα ξεχνάμε αυτά).

Ξέχειλο μελό, σουρεαλιστικά κακό σενάριο, τρομερή φτήνια και υπερβολή στις ερμηνείες των (κατά τα άλλα σπουδαίων) πρωταγωνιστών. Το «παλιό καλό ελληνικό σινεμά» σε μια από τις απολύτως χειρότερες στιγμές του.

Και γιατί έκατσες και το είδες, κοπέλα μου; Γιατί δεν έβλεπες το «η Ζωή είναι ωραία», να μη μας ζαλίζεις;

Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Γιατί έκανα μόνη μου, και χωρίς κανένας να με πιέσει, αυτή την επιλογή; Πήγα ν αλλάξω το κανάλι, και μόλις είδα ένα πλάνο από τον σπαραχτικά αστείο Μπενίνι να ταϊζει μπουκιές κλεμμένο ψωμί τον πιτσιρίκο του, μέσα στο Αουσβιτς, ταράχτηκε το μέσα μου τόσο που είπα στον εαυτό μου (και στον άντρα μου): «Ασε, καλύτερα να δούμε τη Νατάσσα να γυρίζει από το Νταχάου, κάνει πιο αλλεγρία».

Γιατί μερικές φορές, όχι απλώς δεν επιλέγω την αλήθεια και την καλοσύνη στη ζωή ή στην ψυχαγωγία, αλλά ούτε καν την αντέχω, προτιμώντας επιδεικτικά τη χοντροκοπιά;

Δεν έχω απάντηση. Μακάρι να είχα. Ισως τότε θα ήταν και η δική μου ζωή (πιο) ωραία.