Μετά το τελευταίο χιόνι ήμουν βέβαιη ότι ο μαιντανός στον κήπο θα είχε γίνει κατεψυγμένος. Παρόλα αυτά με αιφνιδίασε. Κατέβηκα το μεσημεράκι να δω τα χρυσάνθεμα και όταν είδα το μαιντανό καταπράσινο έμεινα άφωνη. Πήρα το ψαλίδι και πήγα να τον μαζέψω. Καλύτερα να μην το ανέβαλλα κι άλλο, μιας και ο καιρός από αύριο θα χαλάσει πάλι.
Έκοβα.. έκοβα, και τελειωμό δεν είχε. Δε λογάριασα το πόσο θα μου πάρει να τον ξεδιαλέξω, και να τον ετοιμάσω, αλλά ούτε στους πάγκους στα μανάβικα δεν έχουν τόσο μαιντανό.Τέλος πάντων, την είχα αρχίσει τη δουλειά και έπρεπε να την τελειώσω. Κάτω στην κουζίνα της μητέρας μου θα έκανα την προετοιμασία. Να μείνω και λίγο παρέα με το καημένο το καναρίνι. Τόσο καιρό είναι συνέχεια μόνο του και παρόλο που το ράδιο παίζει μουσική σχεδόν όλη μέρα, θεωρώ ότι η ανθρώπινη παρουσία είναι διαφορετική.
Εκεί λοιπόν, στην κουζινά της κ. Μαίρης, άρχισα να ξεδιαλέγω τα κλωναράκια του μαιντανού. Βίτσιο τώρα κι αυτό! Να βάζεις τα πιο χοντρά κλαδάκια μαζί, τα ψιλότερα αλλού και αλλού τα πιο μικρά. Εκεί με τις σκέψεις μου και το Μήτσο παρέα. Όταν άκουσα μια φωνή από τον κήπο. Βγήκα έξω, ήταν η γειτόνισσα. Είδε τα φώτα στο κάτω σπίτι και πίστεψε ότι η μαμά είχε έρθει.
Της είπα να έρθει να κάνουμε ένα τσιγάρο. Βιαζόταν. Βλέπεις οι παντρεμένες έχουν πάντα υποχρεώσεις. Παιδιά, άντρα. Παρόλα αυτά ήρθε για λίγο. Με βοήθησε μάλιστα και με το ξεδιάλεγμα του μαιντανού. Τρελάθηκε η γυναίκα που τον είδε βουνό πάνω στον μπάγκο. Και φυσικά πιάσαμε την κουβέντα. Και πάντα μαζί της δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, το θέμα καταλήγει στο λεβέντη το Δήμαρχο μας....
Μιλήσαμε για τις σκάλες στο παρκάκι έξω από τα σπίτια μας. Τις σκάλες αυτές που κάθε χειμώνα, επειδή δεν τις έχουν καλά στρωμένες είναι μια παγίδα που μπορεί να προκαλέσει και δυστυχήματα. Πρόπερσι ήταν που έπεσε η γιαγιά και έκανε εγχειρήση και της βάλαν λάμα στο πόδι; Περνούν παιδιά, φοιτητές, και κόσμος πολύς μιας και ο δρόμος οδηγεί στο Πνευματικό κέντρο.
Ό Δήμος όμως δεν φαίνεται διατεθιμένος να φτιάξει τις σκάλες. Παρά τα παράπονα μας δεν συγκινήθηκε. Όπως δεν συγκινήθηκε για το θέμα του ποτισμάτος των δέντρων και των λουλουδιών κάθε καλοκαίρι, αλλά και της καθαριότητας του πάρκου. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Δε δέχτηκε και μεγάλη πίεση.
Συζητώντας λοιπόν αυτά, αναρωτήθηκα τι γνώμη θα είχε για ένα κίνημα γειτονιάς. Και της το είπα... Οι αντιδράσεις της αυτές που περίμενα. Αν θα τη δει ο Δήμαρχος σε τέτοια επιτροπή τι θα πει.... Δε θα έρθει κανένας από την γειτονιά... Ο κόσμος έχει άλλα πιο σοβαρά προβλήματα... και τέτοια...
Εδώ κολλάνε τα «κολοκύθια με τη ρίγανη»! Γιατί τελικά όλοι έχουν παράπονα και μιλάνε. Άλλά όταν τους πει κάποιος ελάτε να λύσουμε τα προβλήματα σας, απουσιάζουν εγκεφαλικά. Κι αυτή η απουσία είναι άξια απορίας. Ποτέ μου δεν την κατάλαβα. Που το στέλνεις άνθρωπε μου τότε το μυαλό σου; Γιατί το στέλνεις Μπαχάμες; Δεν είναι εκεί οι σκάλες οι προβληματικές. Δεν είναι εκεί ο κήπος που γεμίζει σκουπίδια και δεν τον καθαρίζει κανένας.
Εδώ είναι τα προβλήματα. Κι εμείς είμαστε αυτοί που τα βρίσκουμε μπρόστα μας. Και πρέπει να τα λύνουμε. Όχι να βγάζουμε τις ουρές μας απ έξω όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις. Γιατί αυτό δείχνει δειλία. Και μικρότητα. θεωρώ πως ο κόσμος στην επαρχία βρίσκεται πολύ πίσω. Σε όλα τα επίπεδα. Φοβάται ακόμη, δίνει βάση στα λόγια των άλλων, σ αυτά δίχως ουσία. Και το μόνο που κάνει είναι να γαυγίζει. Χωρίς όμως να βγάζει δόντια. Το κεφάλι σκυμμένο και πρέπει πάντα άλλοι να τρέχουν, άλλοι να τσακίζονται, άλλοι να φωνάζουν και να γίνονται οι κακοί. Το κακό είναι ότι οφελούνται όλοι από τους αγώνες κάποιων. Έτσι δεν γινόταν πάντα σε τούτο τον τόπο; Ετσι δυστυχώς...
Παρασύρθηκα όμως και πρέπει να κόψω τον μαιντανό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου