Λευκή νύχτα

Από μικρό παιδί θυμάμαι πως μόλις περνούσε ο Αύγουστος και οι διακοπές τέλειωναν και άρχιζαν τα σχολεία, τα βράδυα που μαζευόμασταν στο σπίτι ο μπαμπάς τραγουδούσε τα κάλαντα. Κι εμείς, κάθε χρόνο του λέγαμε... Μα δεν είναι νωρίς μπαμπά; Είναι μια χαρά μας απαντούσε. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι και τα τωρινά χρόνια.
Κοιτάζωντας από το παράθυρο έξω παρατηρώ τις νιφάδες να πέφτουν πυκνές. Όλα ντύνονται στα λευκά. Σκέφτομαι ότι φέτος ο μπαμπάς δεν μπόρεσε να μας τραγουδήσει τα καλάντα. Πετάει η σκέψη, τον βλέπω να μου χαμογελά. Και χωρίς να το καταλάβω αρχίζω να τραγουδώ... Χιόνια στο καμπαναριό.... Εύχομαι οι ολόλευκες νιφάδες να πάρουν τη μελωδία και να την πάνε στο μπαμπά. Να την ακούσει...


Και μετά να στραφούν στο νότο. Να φτάσουν σε ένα μπαλκόνι αγαπημένο. Γεμάτο γραικά άνθια. Κι εκεί να σταθούν... Να σκορπίσουν κι εκεί όμορφες μελωδίες. Να χορεύουν όλη νύχτα στροβιλιζόμενες στον αέρα. Λευκή νύχτα... γεμάτη ζεστασιά. Γεμάτη αγάπη.
Ο κήπος ντύθηκε στα λευκά. Το χιόνι πέφτει όλο και πιο πυκνό και όλα δείχνουν ότι δε θα σταματήσει όλη νύχτα. Η αυριανή μέρα θα είναι όμορφη...
Ο Μήτσος δε το αποφασίζει να κατέβει στον κήπο. Βγαίνει και γρήγορα έρχεται μέσα στη ζεστασιά του σπιτιού. Να χαζεύουμε το χιονάκι από το παράθυρο...



Το ελατάκι που φέτος λέγαμε να στολίσουμε ντύθηκε κι αυτό στα άσπρα. Είναι πολύ όμορφο μέσα στον κήπο. Και ελπίζω ότι θα μπορέσουμε να το στολίσουμε τα Χριστούγεννα...
Έξω ο κόσμος χάθηκε... κανείς δεν κυκλοφορεί τουλάχιστον εδώ στη γειτονιά στους δρόμους. Κι οι μοναδικοί που και που περαστικοί φοιτητές που χαμογελαστοί κοιτάζουν το χιόνι, φαίνεται να το διασκεδάζουν...