Ώρα που παράγινε η ιστορία με τα blogs, τώρα που στα «τηλεοπτικά καφενεία» οι -διαρκώς μεταγραφόμενοι- τηλεαστέρες καλούν -δίπλα στον πάντοτε απαραίτητο, ασχέτως θέματος συζήτησης, παπά- κι από έναν blogger (θυμάστε εκείνο το αλησμόνητο «μάνα ρέιβερ», ε τώρα έχουμε το «Σάββας, μπλόγκερ»), τώρα που ευτελίστηκε κι αυτό το θέμα στη μέγγενη της περιβόητης ελληνικής πραγματικότητας (=υπερβολή και υστερία), ας μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου· με την ευκαιρία, σας ευχαριστώ που με τα mails σας μου δείχνετε πως έχετε κι εσείς την ανάγκη να μοιράζεστε μαζί μου τις δικές σας απόψεις.
Πριν από δεκαπέντε χρόνια, κάθε βράδυ γύρω στις δέκα, μια χούφτα άνθρωποι άφηναν τη δουλειά ή τη διασκέδασή τους, άνοιγαν τον υπολογιστή τους και καλούσαν μέσω μόντεμ έναν αριθμό στο Κουκάκι. Ύστερα από πολλές προσπάθειες («βούιζε» η γραμμή, βλέπετε) τελικά συνδέονταν σε έναν άλλο υπολογιστή και άρχιζαν να γράφουν. Μανιωδώς. «Μιλούσαν» σε άλλους χρήστες της BBS, μιας online κοινότητας με εκατοντάδες μέλη. Έγραφαν ασταμάτητα. Επικοινωνούσαν - επικοινωνία πρωτόγονη, ως προς τα μέσα, αλλά και ως προς το πάθος. Δίχως πολλά χρώματα, χωρίς ίχνος γραφικών, μα με τόση επιθυμία για επαφή! Ήταν αρχές της δεκαετίας του '90 και στην Compulink (από τις πρώτες BBS και η πρώτη εταιρεία παροχής υπηρεσιών internet στην Ελλάδα) οι χρήστες έγραφαν τη γνώμη τους, σχολίαζαν την επικαιρότητα, συζητούσαν, συμφωνούσαν, διαφωνούσαν.
Με τα χρόνια αυτός ο τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας άρχισε να ξεφτίζει. Όχι, δεν του έλειπε το νόημα, ούτε οι χρήστες. Το internet ήταν αυτό που έκανε σιγά-σιγά την εμφάνισή του και... γρήγορα-γρήγορα την επίθεσή του. Στην ψυχαγωγία και την εργασία. Στην αναζήτηση πληροφοριών και την ενημέρωση. Και κυρίως στην επικοινωνία και την ελεύθερη έκφραση. Και, επειδή η κοινωνία εξελίσσεται και οι άνθρωποι ζητούν διαρκώς περισσότερα, μόλις ορισμένα τεχνικά ζητήματα λύθηκαν, μόλις έγινε (και πάλι) δυνατή η άμεση επικοινωνία και έκφραση ατόμων από κάθε γωνιά του πλανήτη μέσω του διαδικτύου, με κείμενα, γραφικά, ήχο και εικόνα (σταθερή ή κινούμενη), τα ψηφιακά ημερολόγια (=blogs) κατέκλυσαν τον κυβερνοχώρο.
Καθυστερημένη (όπως και σε πολλούς άλλους τομείς), η χώρα μας μπήκε αργά στο παιχνίδι. Πολύ αργότερα το μυρίστηκαν και τα κανάλια. Αλλά σήμερα, πλέον, είναι... πιο αργά κι απ' το αργά. Το να καλείς bloggers στην τηλεόραση επειδή είναι... bloggers, είναι σα να συζητάς για τη ρύπανση των υδάτων και να καλείς κάποιον που διαθέτει στο σπίτι του πισίνα, επειδή κι αυτή... έχει νερό. Είναι ωραίο να έχεις blog. Όπως και πολυθρόνα, πιάτα και οδοντόβουρτσα. Αλλά γι' αυτά δεν το κάνει κανείς θέμα.
Γιατί το κάνουμε για τα blogs;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου