Το αγαπημένο μου παιχνίδι είναι οι φυσαλίδες. θυμάσαι? Μου αρέσει ακόμα και το όνομα της λέξης που φοράει αυτό το παιχνίδι.
Σήμερα λοιπόν, έφτιαξα μια τεράστια φυσαλίδα από μια σταγόνα τόσης δα βροχής με ένα μισό μου δάκρυ, έβαλα μέσα όλη μου την αγάπη, όλη μου την θέληση, την προσπάθεια και την μνήμη σου και έδωσα μια υπόσχεση. Να την προσέχω και να μη την αφήσω ποτέ να εξατμιστεί και να αφανιστεί. Έκλεισα μέσα της όλες μας τις στιγμές. Φυλάκισα εκεί μέσα όλα τα χαμόγελα σου, τους ψιθύρους σου, τα χάδια σου, τα αγγίγματα σου, τη φωνή σου ... όλα σου ... για να μη με αφήσω ποτέ να ξεχάσω. Ναι ... ναι ... χώρεσες όλος εκεί μέσα ... κι εγώ μαζί σου.
Και τώρα πια, τι με νοιάζει που ο ωκεανός έχει άπειρες φυσαλίδες? Μόνο μια μου χρειαζόταν για να στεγάσει εκεί μέσα, μέσα σε μια και μοναδική φυσαλίδα, όλον μου τον κόσμο.
ΥΓ. Η φυσαλίδα έκλεισε ερμητικά. Θα την ξεκλειδώσω πάλι για να την γεμίσω κι άλλο από σένα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου