Συνεφιασμένη Κυριακή ... ομιχλώδες τοπίο

O ουρανός σε γκρίζους τόνους σαν εξωπραγματικός τούτη την Κυριακή... χειμώνας στη γειτονιά μας...


Άδειοι δρόμοι... δίχως ανθρώπους, δίχως αυτοκίνητα... απόλυτη ησυχία αυτό το πρωινό του Νοέμβρη...


Θολό τοπίο... Ορατότης μηδέν. Πίσω όμως από τούτη την αντάρα ένα φως διακρίνεται αμυδρά... μια αχτίδα ελπίδας...


Kυριακή πρωί. Με κρύο και ομίχλη που απλώνεται στην πόλη από χτες το βράδυ. Αν και κοιμήθηκα νωρίς, ο Μήτσος δεν είχε ησυχία όλο το βράδυ. Ξυπνήσαμε πολλές φορές για να βγει έξω. Λες και σεληνιάζεται με τέτοιο καιρό. Τριγυρνά στον κήπο σαν το φάντασμα. Μέσα στην ομίχλη χωρίς να φαίνεται καλά καλά.
Κυριακή πρωί. Άδειοι οι δρόμοι. Ο κόσμος κοιμάται ακόμη. Είναι η μέρα που σηκώνει παρεκτροπές. Που μπορείς να κάνεις ότι θέλεις μιας και δεν πιέζουν οι υποχρεώσεις των άλλων ημερών. Ποτέ δεν μου άρεσε η Κυριακή. Ήταν πάντα βαρετή. Κοιτάζω τις κούτες με τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Παρατημένα από χτες. Δεν έχω καθόλου διάθεση να τα πιάσω στα χέρια μου. Μετά τα νέα τα χτεσινά δεν είχα καμιά όρεξη να ασχοληθώ με μπαλάκια και φωτάκια. Σκεφτόμουν... τι νόημα έχει να τα έχεις τα λαμπάκια στο σπίτι και να μην υπάρχουν στη ζωή σου; Γιατί ζωή χωρίς φωτάκια είναι άχαρη. Με έπιασε η απαισιοδοξία μου πάλι. Μα είναι που όλα πάνε στραβά. Εκεί που χαίρεσαι, τσουπ κάτι άσχημο να σου χαλάσει τη διάθεση και να σε κάνει να σκέφτεσαι. Δε θέλω να με παίρνει από κάτω. Και το παλεύω εδώ και καιρό. Με όλα αυτά που έχουν συμβεί. Προσπαθώ να είμαι ήρεμη και να φέρομαι λογικά.
Λογικά... Τι σημαίνει λογικά; Φέρνω στο νου μου τον εαυτό μου πριν λίγα χρόνια. Πως γινόμουν σε κάθε δυσκολία. Και τον παρατηρώ και τώρα, που παραμένει ήρεμος, δίχως κρίσεις πανικού. Πως άλλαξε αυτό; Τι έγινε; Άμυνες ίσως. Ο εαυτός μας θέτει άμυνες σε ότι μας κάνει κακό, αρκεί να θέλουμε εμείς να τις δούμε. Όπως και να έχει προτιμώ αυτή τη στάση από τις καταστάσεις που ξεφεύγουν από τα όρια.
Κυριακή πρωί. Σκέφτομαι επίσης πως καλό θα είναι να αρχίζω να επεξεργάζομαι στον εγκέφαλο μου ότι ίσως χρειαστεί για πολύ καιρό να μείνω μόνη. Τι σημαίνει πολύς καιρός; Πως το προσδιορίζουμε αυτό αριθμητικά. Είναι 3 μήνες, 6 μήνες, 1 χρόνος... ; Για μένα είναι η κάθε μέρα, όταν πηγαίνει πίσω αντί για μπροστά. Αυτό είναι ο δικός μου, πολύς καιρός... Πρέπει ακόμη να αρχίσω να συνηθίζω σε κάποια πράγματα. Που δεν μπορούν να αλλάξουν. Που δεν μπορώ να τα διορθώσω... Πάντα με έκανε να νιώθω πολύ άσχημα αυτό. Όταν δικοί μου άνθρωποι βρισκόταν σε δύσκολες ώρες κι εγώ δεν μπορούσα να βοηθήσω, ένιωθα τόσο μικρή... τόσο ανίκανη... Για τα δικά μου προβλήματα ποτέ δεν ένιωσα έτσι, μόνο για τους δικούς μου ανθρώπους. Εκείνους θέλω να βλέπω καλά. Εκείνοι να είναι όρθιοι, κι αυτό να μου δίνει χαρά.
Κυριακή πρωί. Η ομίχλη εξακολουθεί να απλώνεται, πέπλο πάνω από την πόλη. Και παρόλο που όλες αυτές οι σκέψεις γυροφέρνουν στο μυαλό μου είμαι καλά. Είμαι ήρεμη. Και θα στολίσω σήμερα. Δεν πειράζει ας έχει μόνο το σπίτι λαμπάκια. Που ξέρεις; Μπορεί να ζηλέψει και η ζωή και να ανάψει κι εκείνη τα δικά της...