Τις είχα εντελώς ξεχάσει τις φωτογραφίες αυτές με τα ρόδια. Τις είχα βγάλει μια μέρα που φέρναμε και στοιβιάζαμε ξύλα από την πίσω αυλή μπροστά. Κυνηγούσα τον πατέρα μου στην πραγματικότητα γιατί πήγαινε και σήκωνε κάτι θεριά ξύλα. Για να του αποσπάσω την προσοχή, του είπα να έρθει να βγάλουμε φωτογραφίες τα ρόδια. Τα τελευταία ρόδια που είχαμε στο σπίτι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν ξέρω γιατί τα έσπασα. Αυτό το κάνουμε μόνο κάθε Πρωτοχρονιά για να μπει καλά ο Νέος Χρόνος. Βέβαια παρόλα τα ρόδια που σπάσαμε πέρυσι δεν είδα να πηγαίνει καλά ο φετινός. Με ελάχιστες εξαιρέσεις...
Χτες ήρθε η μητέρα μου. Μου φαίνεται ότι έτσι θα βλεπόμαστε τους υπόλοιπους μήνες. Για μια μέρα... ίσα ίσα να δει η μια την άλλη και να πούμε για κάποια θέματα που από το τηλέφωνο είναι δύσκολο να αναλύσουμε. Ήρθε και ένιωσα πολύ χαρούμενη. Στολίσαμε και το σπίτι και έφυγε και αυτό το βάσανο. Το βράδυ καθήσαμε δίπλα στο τζάκι και κουβεντιάσαμε. Μπορεί να μην ταιριάζουμε και να διαφωνούμε σε πολλά, αλλά την αγαπώ. Και τον τελευταίο καιρό που τη βλέπω στεναχωρημένη νιώθω τύψεις για πολλά που της έκανα και της είπα κατά καιρούς. Όχι ότι ήταν άδικα. Μάλλον ο τρόπος δεν ήταν ο καλύτερος.
Ελπίζω να ξεπεράσουμε τον ίσαλο στον οποίο βρισκόμαστε και να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε και πάλι από την αρχή. Άλλωστε ποτέ δεν είναι αργά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου