Ώρες ώρες, είναι αυτά τα απίστευτα που διαβάζω, αυτή η στεγνή και ιδιωματική γραφή, η πόζα πίσω από την κάλυψη της ανωνυμίας, η αλλαγή αυτών που θέλουμε να γράψουμε και τελικά δεν γράφουμε, η εικόνα που θέλουμε να προβάλλουμε προς τους άλλους αλλά που καμιά σχέση δεν έχει με μας, που με κάνουν να θέλω να σηκωθώ έτσι ξαφνικά και να χορέψω την pizzica, αυτόν τον διονυσιακό χορό της Κάτω Ιταλίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου