O xειμώνας μπήκε για τα καλά. Το χιόνι σκέπασε τα πάντα, το κρύο είναι εδώ δυνατό και ο κόσμος μαζεύτηκε στα σπίτια του. Αναπόλησα πως ήταν παλιά. Σε χρόνια περασμένα. Που το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα και εμείς τα παιδιά χαιρόμασταν. Ειδικά αυτόν τον καιρό που πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Όλα έμοιαζαν ονειρικά. Μαγικά. Και οι ψυχές μας ήταν γεμάτες από όμορφα συναισθήματα. Δεν ξέρω πως να εξηγήσω αυτό το μείγμα παιδικής αθωότητας, καλικαντζάρων, χειμωνιάτικης μελαγχολίας και χαράς που μου αρέσει τόσο πολύ σε αυτόν τον μήνα.
Τα τελευταία χρόνια το κλίμα στην πόλη έχει αλλάξει. Πάνε οι χειμώνες που το χιόνι έπεφτε αδιάκοπα και το χαιρόταν ο κόσμος. Μικροί, μεγάλοι. Τώρα η θερμοκρασία αγγίζει τους -15, αλλά χιόνι σπάνια βλέπει η πόλη. Ξαστεριά και παγωνιά μόνο. Ξεροπαγιά όπως λένε εδώ. Φέτος λοιπόν, που όλα δείχνουν ότι θα δούμε άσπρες μέρες το χαιρόμαστε.
Το τοπίο θυμίζει την εικόνα που έχω στο μυαλό μου, όταν μικρή ξυπνούσα χαράματα να πάω να πω τα κάλαντα και είχε παντού χιόνι, ένα όμορφο μπλε χρώμα στην ατμόσφαιρα και στα πιο σκοτεινά σοκάκια μια ομίχλη που έκανε τα λαμπάκια από τα παράθυρα των σπιτιών να φαίνονται πιο παραμυθένια.
Όλα μοιάζουν να έχουν αλλάξει πια. Τα έθιμα, οι συνήθειες, το κλίμα, εμείς. Και η διακόσμηση έχει αγγίξει τα όρια του κιτς. Διαφωνώ με αυτούς που λένε ότι τα Χριστούγεννα είναι μόνο για τα παιδιά. Είναι οι ίδιοι που βάζουν στα παιδιά τους ένα DVD με καρτούνς του Ντίσνευ και φοβούνται να τα στείλουν να πουν τα κάλαντα μήπως κρυώσουν. Και κανένας δεν λέει πλέον ιστορίες για καλικαντζάρους. Μόνο στο σχολείο κάτι για τον μικρό χριστούλη. Ξέρω, ξέρω αυτά είναι την Πρωτοχρονιά, αλλά οι γιορτές κρατάνε ένα μήνα αλλού, εδώ τα ψώνια μόνο κρατάνε τόσο. Την αγαπώ αυτή την εποχή, γιατί μου θυμίζει παραμύθια, καλικαντζάρους, παιδιά, μπλε, φώτα και όχι τόσο τα Χριστούγεννα αλλά την αναμονή για τα Χριστούγεννα. Το σκοτάδι πριν, τον ενθουσιασμό και την χαρά που έρχονται.
click εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου