Γιορτή με χρώμα...

Ξεκινήσαμε μεσημέρι για το πανηγύρι. Είπαμε πως θα έχει λιγότερο κόσμο, αλλά κάναμε λάθος. Αφήνοντας το αυτοκίνητο σε τόπο ασφαλή, περπατήσαμε με τα πόδια ως τον Νιάημερο. Κι εκεί με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι γινόταν ένας πανικός. Πολύς κόσμος, πολύ στρίμωγμα. Σε κάποια σημεία ένιωθες να τελειώνει ο αέρας. Παρόλα αυτά δεν γρίνιαξα φέτος. Το παρατήρησαν και οι υπόλοιπες και με πείραζαν. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ απόρησα με τον εαυτό μου. Τελευταία νιώθω ότι όλος ο κόσμος είναι όμορφος... Εντελώς ήρεμη κοιτούσα να το διασκεδάσω και να χαρώ τις στιγμές. Δεν ήθελα κάτι να αγοράσω κι έτσι παρακολουθούσα την αδερφή μου που έκανε αγορές. Γιατί δεν γίνεται να φύγεις με άδεια χέρια από τον Νιάημερο. Χαλάς την παράδοση. Στο τέλος βέβαια μάλλον φορτωθήκαμε όλες, αλλά ούτε αυτό μας έκανε να χάσουμε το κέφι μας. Το Μαρούλι κοιτούσε ως συνήθως τα υφάσματα. Η αδερφή μου κοιτούσε δράκους, παράξενα ξυλόγλυπτα, έκανε παζάρια με τους αλλοδαπούς. Απίστευτοι είναι... με ένα χαμόγελο όλοι, ευγενέστατοι, με χιούμορ. Μια πανέμορφη κοπέλα με όμορφη στολή που θέλησα να φωτογραφήσω με παρακάλεσε να μην το κάνω. Σεβαστό, ξέρω πως νιώθεις... Η κυρία Μαίρη απόρησε που δεν ζήτησα τίποτε... παθαίνω ένα αμόκ συνήθως. Μου πήρε δώρα και πιο πολύ μου άρεσαν τα ακατέργαστα ξύλινα μολύβια. Πήραμε δώρα όμως και για τους άντρες. Ποτέ δεν τους ξεχνάμε. Ένα κομπολόι από κόκκαλο καμήλας και ένα γιλέκο αμάνικο... πολύ όμορφο. Φυσικά πήραμε και Νιαημεριώτικο χαλβά. Είναι ιεροσυλία να μην πάρεις. Και αφού περπατήσαμε περισσότερο από ένα δίωρο, είπιαμε κι έναν καφέ χαζεύοντας τον κόσμο που πήγαινε πέρα δώθε. Στο τέλος αφήσαμε να δούμε τους πάγκους των αλλοδαπών πωλητών, που φέτος ήταν πάρα πολλοί. Εκεί θα μπορούσα να μείνω με τις ώρες. Έχουν έναν μοναδικό τρόπο να σε κάνουν να νιώθεις ζεστά και όμορφα. Πήραμε τα έθνικ δώρα μας και φύγαμε μάλλον βιαστικά γιατί ο ένας ήθελε λέει... φιλάκιο να του δώσω... Η Έρη του απάντησε ότι σε φυλάκιο θα τον κλείσει και γελώντας τελείωσε η βόλτα μας και στο φετινό πανηγύρι.