Το άκουγα το μεσημεράκι το τραγούδι. Δεν το είχα ξανακούσει. Εκεί που καθόμουν και ονειρευόμουν. Εκεί που έπλαθα εικόνες για το μέλλον. Εικόνες από χρώματα όμορφα, πάνω σε ολοκάθαρο καμβά. Εικόνες από φως. Με υφάδια καρδιάς. Σε χρώματα ζεστά, να ταιριάζουν με τη φούγκα της ψυχή μου. Κι ένιωσα έναν κόμπο εκεί ακριβώς, στην καρδιά. Το τραγούδι συγκρούστηκε με τις εικόνες μου ... «Φυλάξου από την αγάπη μου γιατί είναι αληθινή...» Γιατί να φυλαχτείς από μια αγάπη αληθινή; Γιατί; Γιατί πρέπει να μιλώ, να ενεργώ, να σκέφτομαι χωρίς όλη τη δύναμη της αγάπης μου; Γιατί πρέπει να προσέχω τι θα πω αφού κάθε λέξη που μου βγαίνει είναι ένα λιθαράκι ακόμη σε ότι χτίζω για ότι αγαπώ; Και πως να φυλαχτείς από την αγάπη άραγε...;
Mην φυλαχτείς από την αγάπη μου, γιατί είναι αληθινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου